Goede reis
Ouders zijn verdrietig. Net vader en moeder geworden van hun tweede kindje. Helaas zullen ze al snel afscheid van hem moeten nemen, hij zal niet lang meer leven.
Ouders zijn verdrietig. Net vader en moeder geworden van hun tweede kindje. Helaas zullen ze al snel afscheid van hem moeten nemen, hij zal niet lang meer leven.
Ik wil graag een casus met jullie delen waarin ik terecht kwam. Vader en moeder hebben een licht verstandelijke beperking en hebben twee kinderen van 8 en 11 jaar van wie de oudste een vorm van autisme heeft.
De miljoenennota voor 2014 spreekt van ‘een trager economisch herstel dan verwacht’. De kans is groot dat er nog meer moet worden bezuinigd. Maar ‘less is more’ gaat helaas niet op in de zorg.
Ze vond het niet leuk maar hield zich kranig. Zoals beloofd mag ze een sticker uitzoeken, eentje voor haar verzameling. Schriften vol met stickers heeft ze. Dat doen haar ouders al sinds haar eerste ziekenhuisbezoek.
We hebben regels, normen en waarden, waarmee we het leefbaar proberen te houden, anders grijpen we in. Toch is er niet overal een kant-en-klaar stappenplan voor, bijvoorbeeld bij deze situatie met een verwaarloosde burger.
Ik bedacht me dat ’tot ziens’ geen juiste afscheidszin was. Het was namelijk wel duidelijk dat ik deze meneer niet weer zou treffen. Maar wat zeg ik dan wel? Poeh! Ik vond dat best lastig. Toen mijn dienst begon wist ik het nog niet.
Enigszins gespannen lees ik het dossier. Ze is behoorlijk ziek. Ik weet: ik kan het prima, ik heb genoeg ervaring, kennis en kunde om deze zieke meid te verzorgen. Maar toch slaat het even toe, die twijfel, die grote verantwoordelijkheid.
In je werk moet je soms ook achterover durven leunen. Dat komt misschien vreemd over als hulpverlener in de zorg. Er wordt immers van je verwacht de handen uit de mouwen te steken.
Wees je bewust dat iemand meer is dan een dossier. Natuurlijk hebben we een dossier nodig om ons werk te kunnen doen en om goed over te kunnen dragen aan elkaar. Maar achter het dossier zit een mens!