Enigszins gespannen voel ik mij als ik het dossier lees. Ze is behoorlijk ziek. En ik weet: ik kan het prima, ik heb genoeg ervaring, kennis en kunde om deze zieke meid te verzorgen. Maar toch slaat het even toe, die twijfel, die grote verantwoordelijkheid.
Ik ga meteen naar haar toe. Ze ligt er rustig bij en ik check alle infusen. Wat loopt er precies over welk lumen, en hoe staan de pompstanden? Klopt alles, is het plaatje in mijn hoofd compleet? Het belangrijkste schrijf ik voor mezelf op en ik loop naar de medicijnkamer. Ik pak de computer erbij en check alle medicatie die ze moet hebben. De eerste rits al klaargemaakte intraveneuze medicatie tot 12 uur neem ik alvast mee. Dan ligt het maar klaar en kan ik het mooi achter elkaar toedienen. Ik kijk om het hoekje maar ze ligt nog lekker te slapen. Ik twijfel of ik de controles moet gaan doen. Ze ligt aan de monitor. Haar hartactie is oké, haar ademhaling is redelijk rustig, haar saturatie is nu goed met het zuurstofmasker.
Ik zou haar temperatuur en bloeddruk nog moeten meten. Ik weet wat voor een hekel ze heeft aan het meten van de bloeddruk, en gezien de waardes op de monitor besluit ik dat het nog heel even kan wachten.Haar vader arriveert. We praten op de gang. Hij vraagt hoe ze de nacht is doorgekomen en kijkt naar haar door het raam. Ik zie de blik van hoop wanneer hij zijn ogen weer op mij richt. Ik glimlach even, ik zal mijn best doen.Wanneer ze wakker is verzorgen we haar rustig. Gelukkig heb ik vandaag alle tijd voor haar. Ze vindt het heerlijk om opgefrist te worden met haar favoriete douchegel. Oppervlakkig wassen we haar een beetje. Veel doen we niet. Geen gedraai en getrek, dat is te vermoeiend. We doen nog een luchtje op, friemelen even lekker aan haar haar en dan is het gedaan. Het is zo vermoeiend voor haar en ze valt weer in een diepe slaap. Ik laat haar even rusten en praat met de artsen.
Het gaat niet goed met haar. Ja, de waardes zijn stabiel, maar het gaat niet goed. Ik kan het niet staven, maar ik voel het. Uitputting misschien? Ik vraag de arts nogmaals naar haar te kijken. Hij doet dat en besluit extra bloed af te nemen. Dat doe ik en de uitslagen zijn er niet naar. De intensivist komt. Hij gaat in gesprek met haar en haar vader. Ze weten de risico’s, dat ze misschien niet meer van de beademing af komt, maar ze gaan er voor. Een half uur later loop ik mee naar de Intensive Care. Vorige week zag ik haar weer. Met haar haar in een staart, make-up op en haar vrolijkheid herkende ik haar bijna niet. Wat staat hier een zelfbewuste, jonge vrouw van 17 jaar. Zo anders dan het meisje van 15 wat snakte naar adem. Dit is iemand die geniet van het leven, aan een studie gaat beginnen en alles doet wat meisjes van 17 doen. Precies zoals het hoort.