Staken is (on)mogelijk
Zorgverleners kiezen vaak met heel hun hart voor de zorg. Hierdoor nemen ze de negatieve zaken van het vak voor snel lief. Maar dat wij zelf ook maar mensen zijn die niet oneindig door kunnen, vergeten we dan soms een beetje.
Zorgverleners kiezen vaak met heel hun hart voor de zorg. Hierdoor nemen ze de negatieve zaken van het vak voor snel lief. Maar dat wij zelf ook maar mensen zijn die niet oneindig door kunnen, vergeten we dan soms een beetje.
Als mevrouw me de telefoon laat zien, zie ik direct waar het mis is gegaan. Het is niet de telefoon die ze me geeft, maar de afstandsbediening van de televisie. Bijna nijdig drukt ze op een van de knopjes: “Zo raar, hij doet helemaal niks!”
Vraaggerichte zorg, vraaggericht werken.. Termen die in de zorg van tegenwoordig vaak voorbij komen. Zeker in de organisatie waar ik werk. Wij werken vraaggericht, dat is een van onze speerpunten.
Ik wenk mijn collega de teampost in. ʺZe is overledenʺ, zeg ik. Het voelt raar om dat te zeggen, bijna alsof het niet waar is. Maar het ís waar en ik wil het niet geloven. Ik voel tranen opwellen maar ik houd ze in.
Je zit naast de patiënt, meestal in de nacht wanneer de hele wereld slaapt, en zo van het een op het andere moment komt aan het leven van dit mens een einde.
Toen verpleegkundige Karima el Monyri besloot om haar eigen wijkteam in Veenendaal bij Happy Nurse te starten, was dat de beste keuze die ze had kunnen maken. Ze neemt ons een dagje mee op sleeptouw.
Ik krijg een telefoontje. Of ik zo een neus-maagsonde wil plaatsen bij een mevrouw op de gesloten afdeling van een psychiatrische instelling. In mijn hoofd bereid ik me al voor op veel geweld en geschreeuw, maar het loopt heel anders.
Als verpleegkundige maak je best wat mee. Je wordt al snel geconfronteerd met een hoop ellende, trieste casussen en soms ook met de dood. In de zorg word je al snel volwassen.
De eerste twee weken van mijn stage loop ik mee met verschillende collega’s. Zo kunnen de cliënten mij leren kennen, en ik hen. Ook kan ik meteen observeren hoe mijn collega’s de cliënten benaderen.
Als verpleegkundige zijn we er enigszins in getraind slecht nieuwsgesprekken te voeren. Toch blijft het een moeilijk iets: het leven na dit gesprek is nooit meer zoals het van tevoren was.