En daar zit ik dan, aan de andere kant van de lijn. Hoe vaak ben ik als wijkverpleegkundige wel niet betrokken geweest bij de zorg rondom vrouwen met borstkanker. Hen ondersteunen bij een stukje zelfzorg na de ingrijpende operatie, luisteren naar de uitingen van onzekerheden, van angst, verdriet en wanhoop. Empathie, letterlijk, maar ook figuurlijk; verbinden. Verbinden van wonden, verbinden van gevoelens. Het maken van echt contact. En nu zit ik zelf in deze molen.
Het is donderdagochtend. Samen met mijn zus ben ik op weg naar het ziekenhuis. Ik heb een afspraak bij de mammapoli. Afgelopen zondagavond was het er: een flinke verdikking in mijn linkerborst. Even een schrikmoment. Een check, dubbelcheck; is ‘t er echt? Inderdaad, niet te negeren.
“Deze kant van het bed kende ik nog niet, maar het maakt indruk op me”
Als wijkverpleegkundige weet ik: een op de zeven vrouwen krijgt borstkanker. Een enorm aantal. Ik zou het zomaar kunnen zijn. Maar ik bedenk me dat het bij mij wellicht een cyste is, zo voelt het althans. Mijn vermoeden wordt gelukkig bevestigd. Na een gesprek met een chirurg, lichamelijk onderzoek, mammografie en een echo, begeleiding en zorg door een geweldige verpleegkundige en een deskundige radioloog. Deze kant van het bed kende ik nog niet, maar het maakt indruk op me.
Na een kleine ingreep drinken mijn zus en ik samen een kop koffie op de goede afloop. Ik realiseer me wederom wat een rijk mens ik ben. Een betrokken huisarts hebben, het snel terecht kunnen op de mammapoli, de zorg van empathische en deskundige zorgprofessionals ontvangen, en vooral: een goede afloop ervaren. Wat is zorg in Nederland vakkundig goed geregeld.
“Empathische zorgverleners maken het verschil”
Maar het echte verschil maken de mensen die er in werken. Ik realiseer me wederom dat dit eigenlijk het allerbelangrijkst is. Echt contact. Empathie. Goede voorlichting. Aandacht. Precies mijn motivatie om – vijfentwintig jaar geleden – verpleegkundige te worden.
Het Pink Ribbon armbandje pronkt om mijn pols, een voor mij tastbare herinnering aan de woorden gezondheid en kwetsbaarheid. En mijn gedachten gaan uit naar al die vrouwen en hun families die minder geluk hebben dan ik, die momenteel strijden tegen borstkanker. Ik wens hen betrokken, empathische zorgverleners toe, en ik hoop op een goede afloop.
