Verpleegkundige Nicole werkt in de acute psychiatrie en komt daarin soms ook in aanraking met minder gebruikelijke patiënten. Ze vertelt over een casus met een Oekraïense vrouw die door de oorlog gevlucht is, maar zich niet uit het veld laat slaan.
Vandaag ben ik als verpleegkundige op bezoek bij een dertigjarige vrouw die recentelijk met ontslag is gegaan uit de kliniek. In dit verhaal noem ik haar Olga. Er is ondersteuning gevraagd van het IHT tot de vervolgzorg op gang is.
Een muffe verblijfplaats
Tijdens mijn eerste huisbezoek ben ik lang op zoek naar de opvanglocatie waar Olga verblijft. Ik schrik een beetje als ik aankom. Het gebouw bevindt zich op een rare plek, half onder de grond met alleen een soort achterdeur als ingang. Binnengekomen word ik al snel begroet door een vriendelijke Engelssprekende vrouw. Ze neemt me mee naar haar kamer zodat we daar kunnen praten. Hiervoor vraagt ze eerst netjes toestemming aan de medewerkers van het gebouw.
De kamer is niet meer dan een kleine, muffe ruimte. Er staan twee eenpersoonsbedden, een paar kasten en een klein bureautje. Er is geen raam en het is ook duidelijk dat de muren die er staan daar eerder nog niet waren, waardoor het er gehorig is. De vloer is voorzien van tapijttegels met her en der een vlek. We weten natuurlijk allemaal hoe het ervoor staat met de opvang van vluchtelingen én de krapte op de huizenmarkt. Maar als hulpverlener van deze vrouw kan ik niet anders denken dan dat dit geen prettige plek is om te herstellen na een opname vanwege een psychotische decompensatie.
Dankbaarheid
Aan het gezicht van Olga is echter niks dan blijdschap te zien. Ze zegt hiervoor in een slaapzaal te hebben verbleven en dat dit de eerste keer sinds tijden is dat ze echt een kamer voor zichzelf heeft (het andere bed zal niet worden bezet, geeft ze aan). Haar psychische toestand is stabiel, waardoor Olga aangeeft graag weer te willen gaan werken. Ze heeft dit eerder ook al in Nederland gedaan, in de keuken, en vond dit erg leuk. Ze zou graag willen weten wanneer ze weer kan starten.
Terwijl ik met haar praat valt me haar enorme enthousiasme en drive op. Ze wil gewoon zo snel mogelijk weer aan de slag en haar leven oppakken, zo goed en kwaad als dat gaat. Ik spreek geregeld mensen die tegenslagen in hun leven hebben gehad, waarbij een deel toch ook echt bij de pakken neerzit, maar deze vrouw staat ondanks alles nog steeds positief in het leven. Ondanks dat zij alles kwijt is, haar hond heeft moeten achterlaten in Oekraïne, hier opgenomen is geweest in een psychiatrisch ziekenhuis en nu in een bedompt kamertje zonder zelfs maar een raam moet slapen straalt zij niks anders dan dankbaarheid uit.
Veerkracht
Ik merk dat ik er tijdens het gesprek van onder de indruk ben en vraag haar wat ze de komende tijd denkt nodig te hebben van ons. Ook hierin laat Olga zien dat ze eigenlijk heel veerkrachtig is. Ze wil niet afhankelijk zijn van hulpverlening, maar is ook niet te trots om de hulp die ze wel nodig heeft te accepteren. Ze wil alles in het werk stellen om een zo normaal mogelijk leven op te bouwen hier in Nederland.
Op de vraag of ze weer terug wil naar Oekraïne als de oorlog voorbij is, antwoordt ze resoluut ‘ja!’. Ze hoopt ooit weer een bijdrage te kunnen leveren in de wederopbouw van haar land.
Maar voor nu wil ze zich focussen op haar eigen herstel, en een zo normaal mogelijk leven hier in Nederland leiden. Ik hoop een bijdrage te hebben kunnen leveren in de stappen die nodig zijn om dit mogelijk te maken.
Wil je meer weten over zorg verlenen aan asielzoekers?
In onze podcast De Interventie zijn we in gesprek gegaan met praktijkverpleegkundige Nancy Bouman. Zij werkt op een van de huisartsenpraktijken in ons land, die speciaal is ingericht voor asielzoekers. Ze vertelt over de uitdagingen en cultuurverschillen, maar vooral ook over wat haar werk zo leuk maakt. Luister de aflevering hieronder of via Spotify.
