Ik ga als verpleegkundige in een algemeen ziekenhuis eigenlijk altijd met plezier naar mijn werk. Het is hard werken, maar met heel veel waardering en dat is waar ik het voor doe.
Afgelopen week waren de leerlingen er voor het laatst. Ik werkte nog één dienst samen met een leerling die inmiddels was geslaagd voor haar hbo-v. De leerling nam de verantwoordelijkheid voor alle patiënten wat er voor mij voor zorgde dat ik wat meer op de achtergrond en met andere dingen bezig kon. En wat was dát even fijn. Ik had eindelijk eens écht tijd voor de mensen.
Bij iedereen ben ik wel even naar binnen gelopen voor een persoonlijk praatje. Gewoon van mens tot mens. En dat is wat mijn werk ook zo leuk maakt: het persoonlijk contact met de patiënten. Vaak heb je daar alleen tijd voor tijdens de ADL. De rest van dag ben je veel bezig met de opruimen, schoonmaken, telefoontjes plegen, documenteren. Vandaag had ik éxtra tijd.
En juist dan krijg je weer die waardering: “Wat fijn dat je even rustig bij ons kan komen zitten.” Ook patiënten hebben soms door dat het hard werken is in de zorg. Eigenlijk had ik willen antwoorden: “Ja, natuurlijk!” Maar helaas is er voor persoonlijke aandacht en zomaar een praatje niet altijd tijd.
