Het zijn niet de meest geliefde diensten, maar werken tijdens de feestdagen kan ook heel bijzonder zijn. De sfeer op deze dagen is compleet anders. Juist daarom worden sommige gebeurtenissen herinneringen die je niet snel meer vergeet. Verpleegkundige Irene deelt haar kerstverhaal.
Irene werkt regelmatig in het buitenland. Een paar jaar geleden brengt ze de feestdagen door in Thailand, waar ze als vrijwilliger meeloopt in het ziekenhuis. Wanneer er plots iets misgaat met de patiënt met wie ze veel contact heeft, is de afstand ineens voelbaar.
Een kleine moeite
In het piepkleine ziekenhuisje in Thailand springt Irene elk jaar weer een paar weken bij. Reizen is haar passie en ze vindt het fantastisch om dit met haar werk te kunnen combineren. Toch maakt ze er ook situaties mee die ze nooit meer vergeet. “Zo was er een aantal jaar geleden een Canadese man opgenomen die de taal niet sprak. Omdat ik basis Thai kan en Engels spreek, werd mij gevraagd om bij hem te tolken”, begint ze te vertellen. “Ik ging elke dag bij hem langs. Hij had niemand, dus voor hem was het fijn om gewoon even te kunnen kletsen. Een kleine moeite voor mij, ik was er toch.
We bouwden al snel een band op en ik leerde steeds meer over hem. Deze man op leeftijd was naar Thailand verhuisd om te trouwen, maar zijn vrouw was inmiddels van hem gescheiden, hij had geen paspoort meer en lag illegaal in het ziekenhuis. De autoriteiten waren bezig met een uitlevering naar Canada, maar daar voelde hij niets voor. Hij had daar niets meer.”
Opluchting
Op eerste kerstdag wordt Irene gebeld om weer eens bij de man langs te gaan. De zorgverleners hebben het idee dat hij erg somber is, maar weten niet wat er aan de hand is. “Ik vroeg hem of hij misschien even naar buiten wilde, dat vond hij heel fijn”, vertelt Irene. “Al kletsend duwde ik de rolstoel richting de uitgang. Op het moment dat we bijna buiten zijn, werd het ineens stil. Hij zat scheef in zijn stoel en ik wist meteen dat het foute boel was. Hij was buiten bewustzijn, had een scheve mondhoek en was helemaal weggezakt.” De man is niet bekend met dit soort signalen en Irene schrikt. Ze rijdt hem de eerste hulp op, waar hij behandeld wordt voor een epileptisch insult. Het is de eerste en enige keer dat hij er een krijgt en al snel is hij weer stabiel.
Irene vindt het lastig om de gebeurtenis van zich af te schudden. “Ik begon heel erg te twijfelen. Heb ik het wel goed gedaan? Heb ik iets getriggerd door hem mee te nemen? Communicatie is lastig als je de taal niet voldoende spreekt, dus we konden niet evalueren”, legt ze uit. “Ondertussen had ik juist behoefte aan ondersteuning van collega’s. Ik heb geen heimwee en had er ook geen moeite mee om de kerstdagen zo ver van huis door te brengen. Maar op dat moment voelde ik me ineens heel alleen. Het kwam ontzettend hard binnen dat ik niet thuis was, dat ik niet even een knuffel kon krijgen.” Ze vermijdt de man nog een aantal dagen, maar besluit hem uiteindelijk toch weer op te zoeken. Hij vertelt haar dat hij blij is dat ze hem geholpen heeft. Dat ze snel gehandeld heeft en hij dankbaar is, ook voor het fijne contact met haar. “Dat was een hele opluchting. Als ik erop terugkijk weet ik dat ik alles gedaan heb wat ik kon en dat ik niets getriggerd heb. Niemand wist dat hij hier aanleg voor had. Op mijn laatste dag in Thailand hebben we uitgebreid afscheid genomen. Elk jaar met kerst denk ik weer even aan hem terug.”
Dit verhaal verscheen eerder in zorgmagazine ZUS&ZO. Download die editie van het blad hier gratis en voor niks.
