Vol goede moed had ik ontslag genomen, want ik was aangenomen in het ziekenhuis. In mijn beleving was dat het ‘echte’ verpleegkundige werk. Een idee dat natuurlijk niet eerlijk is, want wie zegt dat je geen goede verpleegkundige bent in de thuiszorg? Hield ik mezelf nu voor de gek? Ging ik nou daadwerkelijk die hoge berg beklimmen zonder zekeringen?
Na een lange weg was ik eindelijk een mbo-verpleegkundige. Ik kon mijn geluk niet op, zweefde heerlijk op roze wolken en nam een grote stap richting onzekerheid. Mijn mooie baan in de thuiszorg waar ik zes jaar werkte, zegde ik op omdat ik graag naar het ziekenhuis wilde. Ik was nu toch verpleegkundige en had zes jaar ervaring in de zorg, dus dat kon ik wel. Na een pittige sollicitatieprocedure werd ik aangenomen en ik was zo blij als een kind bij een ballenbak. Elke dag begon ik met een stralende lach, want daar liep ik door het ziekenhuis én als verpleegkundige. Ergens wist ik wel dat ik kennis tekort zou komen ten opzichte van mijn collega’s in het ziekenhuis, maar ach die spijker je toch zo bij…? Vol lef, vastbeslotenheid en goede moed ging ik aan de slag.
Redding
Na twee weken kreeg ik het gevoel dat ik meer leerling was dan een verpleegkundige. Hoe kon dat? We zijn toch allemaal verpleegkundigen? Ik wist dat ik achter zou lopen met mijn kennis, maar dat het verschil zo groot zou zijn? Dat had ik me eerlijk gezegd niet bedacht. De twijfel begon steeds meer toe te slaan en via LinkedIn zocht ik mijn leraren op voor opfriscursussen. Gelukkig, ze wilden me helpen! Dit was mijn redding.
Proeftijdgesprek
Vier weken later was het spannende moment daar, het proeftijdgesprek. Bij binnenkomst had ik al een onderbuik gevoel. Daar kwamen de woorden, “We kunnen helaas je proeftijd niet voortzetten. Je bent een goede basisverpleegkundige, maar je mist de specialisatie.” Daar stond ik dan halverwege de berg, zonder zekeringen. Met een harde knal landde ik weer met mijn beide benen op de grond. Even zie je de hele wereld aan je voorbij gaan. Er schoot van alles door mijn hoofd: wat heb ik fout gedaan, waar heb ik niet aan gewerkt, wat heb ik niet laten zien, sta ik nu echt op straat, wat moet ik nu?
Een goede verpleegkundige
Een goede basisverpleegkundige? Het enige waaraan ik dacht, was dat ik in het ziekenhuis moest zijn om een goede verpleegkundige te worden. Natuurlijk, ik heb nog een hoop te leren, maar waarom nam ik gelijk zo’n grote stap door impulsief vacatures te zoeken in het ziekenhuis? Door mijn lef regelde ik meeloopdagen om op die manier de persoon achter de sollicitatiebrief te laten zien. In mijn beleving had ik overal aan gedacht. Het resultaat van mijn doorzettingsvermogen? Aangenomen in het ziekenhuis.
En nu?
Voor mijn gevoel heb ik geen maand weggegooid, maar het is wel lullig dat ik nu geen werk heb. Daarnaast heb ik veel over mezelf geleerd. Ik weet wat voor verpleegkundige ik nu ben, maar ook welke verpleegkundige ik wil worden. Mijn sterke kanten zijn naar boven gekomen en op die zekerheden kan ik nu verder. Normaal gesproken zou je een bak ijs pakken en een fles rode wijn, maar nee die laat ik mooi liggen. Ik ben vol goede moed opnieuw gaan solliciteren en je raadt het nooit! Binnen 24uur na mijn ontslag had ik al een nieuw gesprek.
Zekerheden loslaten
Een berg beklimmen zonder dat je gezekerd bent, is een grote gok. Maar wel één waar je veel van leert en waar jezelf tegen komt. Is het slecht zo’n sprong te wagen en alle zekerheden los te laten die je hebt?
Nee, het opkrabbelen en weer verder gaan waar je gebleven bent, het ontwikkelen van je sterke punten en het om leren gaan met je eigen valkuilen, maken je juist sterker en een goede verpleegkundige.
