Sorry dat ik er ben
Zelfs nu nog verontschuldigde ze zich voor het ongemak dat ze ons, in haar ogen, bezorgde… Ik kreeg er tranen van in mijn ogen en onmachtig pakte ik haar hand nog maar even wat steviger vast.
Zelfs nu nog verontschuldigde ze zich voor het ongemak dat ze ons, in haar ogen, bezorgde… Ik kreeg er tranen van in mijn ogen en onmachtig pakte ik haar hand nog maar even wat steviger vast.
Het is onmiskenbaar: deze man is aan het overlijden. Hij heeft een grauwe kleur, reutelt behoorlijk en heeft een spits gezicht. Door de medicatie is hij niet meer bij bewustzijn, maar toch zie ik hem vechten.
“Ik moet er niet aan denken dat ik mijn werk niet langer zou kunnen doen”, beweert Anthea met overtuiging. Als zelfstandige is zij gespecialiseerd in palliatieve zorg aan huis, vanuit haar werk als HBO-verpleegkundige.
Ouders zijn verdrietig. Net vader en moeder geworden van hun tweede kindje. Helaas zullen ze al snel afscheid van hem moeten nemen, hij zal niet lang meer leven.
Ik bedacht me dat ’tot ziens’ geen juiste afscheidszin was. Het was namelijk wel duidelijk dat ik deze meneer niet weer zou treffen. Maar wat zeg ik dan wel? Poeh! Ik vond dat best lastig. Toen mijn dienst begon wist ik het nog niet.