Wij zijn ook maar mensen
Het is niet altijd rozengeur en maneschijn in het vak verzorgende. Verschillende gebeurtenissen maken ons vak zwaar en iedereen gaat hier op zijn manier mee om, want wij zijn ook maar mensen.
Het is niet altijd rozengeur en maneschijn in het vak verzorgende. Verschillende gebeurtenissen maken ons vak zwaar en iedereen gaat hier op zijn manier mee om, want wij zijn ook maar mensen.
Na jaren kom ik meester Bakker weer tegen. Hij was mijn onderwijzer in de vierde klas van de lagere school. Inmiddels was hij tachtig en werd hij met acute nierinsufficiëntie opgenomen in het hospice waar ik werk.
Meteen als ik binnenkom, merk ik dat er ineens een heel andere sfeer hangt. Zo ontspannen als ze eerst waren, zo gespannen zijn ze nu. Zij erg zenuwachtig en hij zo stil. De ooit zo vanzelfsprekende natuurlijke balans is ineens weg.
Zal jij ooit die ene cliënt vergeten? Nee hè? Ik denk dat er meerdere zorgverleners zijn die bepaalde cliënten hebben die ze altijd zullen bijblijven.
Als verpleegkundige maak je de meest mooie, maar ook de meest heftige momenten mee. Denk bijvoorbeeld aan slechtnieuwsgesprekken. Bij ons is het de arts die slecht nieuws brengt en soms geeft dat je een andere kijk op het leven.
Daar lag hij dan: aan jaren keihard werken was abrupt een eind gekomen. De vermoeidheid, die langzaam zijn totale zijn omvatte, was niet meer te negeren geweest. De diagnose kwam niet onverwachts.
Haar zoon opent de blauwe voordeur. Ik stel me voor en vraag hoe het gaat. Hij geeft aan blij te zijn dat ik er ben om de pomp op te hogen, omdat zijn moeder opeens wakker is geworden. En dat was niet de bedoeling.
Ze heeft het zo ontzettend zwaar, maar haar vechtlust is zó groot. Het moment dat de arts aangeeft dat de volgende fase van de behandeling van start moet gaan, weigert ze. Mijn hart slaat een slag over.
Ik schrik, druk op de assistentiebel en begin met reanimeren, want ik weet dat deze meneer een volledig beleid heeft. Er gaat van alles door me heen terwijl ik ‘een A-BELEID!’ naar mijn collega schreeuw.
Iedereen mag het doen: zorg weigeren en stoppen met eten en drinken. Voor artsen geldt zelfs de plicht om het gesprek erover aan te gaan in het geval dat iemand erover begint. Het is altijd, evenals euthanasie, een bewuste keuze.