Wat een inbreuk op de privacy is het toch eigenlijk: zorg thuis krijgen. Je komt binnen, houdt een praatje, doet je ding, schrijft in de map en scant het aantal minuten dat je er bent. Soms drie kwartier, de andere keer tien minuten. Afhankelijk van de zorgvraag. Maar al is het ‘maar’ tien minuten, je hele dagdeel moet er op aangepast worden. Soms wordt zelfs verwacht dat je aangekleed bent, tenminste, dat vindt de cliënt wel zo netjes.
Zo kwam ik vanochtend binnen bij een echtpaar waarbij ik de steunkousen aantrek bij meneer. Mevrouw kan dit niet, omdat ze last heeft van haar handen. Iedere dag weer bellen we aan en komen we binnen. Iedere dag weer worden hun activiteiten even onderbroken. Je zou toch denken dat dit invloed heeft op het humeur, of in ieder geval op de vrijheid die ze ervaren. Eigenlijk altijd vragen ze of ik een kopje thee lust en negen van de tien keer moet ik dan met ‘nee bedankt’ antwoorden. Ik heb geen tijd.
Andere keren neem ik de aanbieding met beide handen aan en drink ik rustig een kopje thee mee. Tijdens dat moment bespreek ik meestal de zorg of pols ik hoe het met mevrouw (als mantelzorger) is. Het voelt altijd vertrouwd en ik heb dan ook het idee dat ik een belangrijke rol vervul binnen hun situatie.
Vandaag echter kwam ik binnen terwijl het echtpaar net aan het ontbijt wilde beginnen. Ik was iets eerder dan gepland, maar had van tevoren netjes gebeld. Het was geen probleem dat ik eerder kwam! Toch realiseerde ik me op dat moment pas dat ik eigenlijk hun ochtendritueel misschien wel in de weg stond (en meneer is nogal van ‘de structuur’). Mevrouw was bezig een eitje te koken en het ontbijt te serveren, terwijl ik meneer zijn steunkousen aantrok en een grapje maakte.
Terwijl we zoals iedere ochtend de standaard dingen bespraken, zoals het weer en mijn werk, was ik in mijn hoofd stiekem alweer aan het denken aan de rest van mijn ochtendroute. Ik maak een opmerking als “wat gezellig, het lijkt wel een Paasbrunch” en mevrouw kijkt even uit de keuken. Zo lief als ze kan zijn kijkt ze naar me en vraagt dan: “Heb je al ontbeten? Een extra bordje is er zo bij gezet hoor!”
Ik smelt bij deze vraag en antwoord natuurlijk met: “Ja hoor bedankt ik heb al ontbeten, maar heel lief van u”. Wat was het gezellig geweest om even aan te schuiven, maar omdat ik weer verder moet gaat dit niet. Toch maakte deze ene vraag absoluut mijn dag en kon ik daar tevreden de deur achter me dicht trekken. Hier kom ik volgende week graag weer, want ik ben ‘kind aan huis!’ en meer dan gewenst.
Deanne Huigen is wijkverpleegkundige bij ZuidZorg. Ze blogt over haar ervaringen in de zorg en laat graag de menselijke kant van de zorg zien. Iets minder cijfers en statistieken, iets meer warmte en hart voor de zorg.
