Zoals ik jullie verteld heb, ben ik in december bevallen. Daarbij zijn er momenten dat je in je blootje bent. Daaronder versta ik: alles wat iemand anders te zien krijgt, wat je normaal niet laat zien. Het moet, het hoort erbij en je kan geen kind baren met je broek aan. Logisch. En tegelijk voelde ik me met sommige cliënten opeens verbonden.
In mijn carrière als verpleegkundige heb ik vele blote lijven gezien. Het maakt mij niets uit. Het lichaam is een groot onderdeel van je werk. Je hobbelt van het ene huisje naar het andere huisje. In de thuiszorg heb je te maken met een team van medewerkers, die allemaal werken conform een rooster, dat weer gebaseerd is op de wensen van de medewerkers (bij ons tenminste) en de CAO. Ze mogen niet teveel achter elkaar werken, maar ook niet te weinig en ook hebben ze allemaal ook nog een ander contract. Dan heb je nog weleens een zieke, autopech of komt er een ‘spoedje’ tussendoor. Kortom: het is bijna een wonder als je er als team of organisatie in slaagt om het aantal medewerkers rond de cliënt beperkt te houden. Dat is tenminste wat ík belangrijk vind, al voor mijn bevalling overigens.
Cliënten
Tegenwoordig kunnen cliënten hun eigen thuiszorgorganisatie kiezen. Alhoewel; de organisatie moet wel ruimte hebben om je aan te nemen en vervolgens heb je maar af te wachten hoe laat je geholpen wordt en door wie. Dus heb je eerlijk gezegd eigenlijk wel wat te kiezen? Maar goed, laten we iemand die driemaal per week gedoucht moet worden als voorbeeld nemen. Na langdurig ziek zijn, is je lichaam niet meer helemaal wat het geweest is. Ooit was je sportief en zongebruind, maar nu komen er wekelijks steeds verschillende vrouwen aan je lijf. Ze zien je, ze wassen je lichaam, ze observeren je lichaam en ze kleden je weer aan. Je weet niet hoe snel je weer in de kleren moet, want het lichaam is niet meer zoals het was. Je geneert je kapot.
Respect
De cliënten zijn zó afhankelijk van ons zorgverleners. Ze hebben eigenlijk al weinig te kiezen. Het is in onze regio al zo dat je als cliënt blij mag zijn dat er überhaupt een thuiszorgorganisatie ís die je kan helpen. Dat doet voor mij niet af aan de wensen en het respect voor de cliënt. In een penibele markt van arbeidskrachten moeten we ervoor zorgen dat de goede, warme zorg aan beide kanten gegeven wordt. Zorg goed voor je medewerkers, want zo zorgen de medewerkers weer goed voor de cliënten. En dat betekent ook: hun wens respecteren.
Begrip
Ik heb er een broertje dood aan dat mensen maar in je systeem moeten passen. Ik draai het liever om: als je goed voor je cliënt zorgt, past hij of zij vanzelf in je organisatie. Iemand die zich geneerde, heb ik eens verteld dat ík me ook zo geneerde in mijn blootje. Is dat professioneel? Is dat zoals je het hoort te doen? Het maakt mij niet zoveel uit. Ik begrijp het gevoel nog beter na mijn eigen ervaring en precies dat wilde ik met hem delen. Ik heb gezegd dat ik ervoor ga zorgen dat er een klein team komt. Maximaal drie mensen. Ook als het regent, als er zieken zijn, de kat zwanger is of wat dan ook, ik zorg dat er iemand komt en anders ikzelf. “Maar,” zei ik erbij, “u moet zich er wel van bewust zijn dat ik u overlaadt met liefde!” Daden zeggen meer dan woorden.
