Wonen in een klein dorp is niet voor iedereen prettig. De sociale controle is groot en als je niet past binnen de norm die gehanteerd wordt, val je er buiten. Wonen in een klein dorp heeft ook z’n voordelen en voor mij wogen die altijd op tegen de nadelen. De betrokkenheid met elkaar is groot. De betrokkenheid kan zelfs pijn doen en toch had ik het voor geen goud willen missen.
Vroeg
Ik was op een ochtend al vroeg opgestaan en besloot gelijk maar even de boodschappen te doen. Ik fietste langs Berthe, mijn vriendin sinds de middelbare school. We delen de passie voor zorg en samen richtten we in ons dorp een hulpdienst op. Ik bedacht opeens dat ik haar nog iets vragen wilde over de voorlichtingsavond die we zouden gaan houden en op goed geluk reed ik haar oprit op. Op het moment dat ik de deur open wilde doen, kreeg ik een onbestemd gevoel. De deur zat nog op slot en eigenlijk paste dat niet bij Berthe. Ze kon natuurlijk al vroeg vertrokken zijn maar mijn gevoel zei me de sleutel te pakken uit de gereedschapskist in de schuur.
Vloer
Gelijk toen ik de deur opende, hoorde ik Berthe in de kleine badkamer beneden. Ik rende naar haar toe en overzag de situatie. Berthe lag op de vloer en een grote plas bloed lag om haar heen. Haar handen hield ze op haar zwangere buik en haar ijsblauwe ogen waren groot en vochtig.
De bevalling had zich 7 weken te vroeg aangediend en met een geweldige storm waren de weeën haar compleet overvallen.
Ik kon voor haar bellen, regelen, inpakken, opruimen en een half uur later heb ik haar vloertje gedweild.
Speciale band
Het ging, na de heftige start, naar omstandigheden heel goed met de kleine Jasper. We kregen een speciale band. Wat ben ik vaak die oprit op gefietst en gelukkig heb ik nooit meer die sleutel hoeven pakken.
Jasper was een gezellig, actief mannetje en al met 2,5 jaar kon hij fietsen en reed hij ook mijn oprit vaak op. Soms zomaar voor de gezelligheid maar meestal om dingen te regelen zoals een verrassing voor zijn moeder of voor advies. Jaren later kwam hij vragen of ik getuige wilde zijn bij zijn huwelijk en of ik zijn dochtertje de kerk binnen wilde dragen bij de doop.
Fietspak
Gisteren kwam hij ook, maar zijn blik was anders. Ik kreeg een onbestemd gevoel en onbewust dacht ik terug aan zijn geboorte, bijna 30 jaar geleden. Ik zakte neer op mijn keukenstoel en schoof met mijn voet er een naar hem toe, net als anders.
Hij keek me aan en zei: ”Ik ga dood. Ik voel me al een tijd niet goed, ik kan niet eens meer fatsoenlijk fietsten. Ik wilde er eerst niet aan geloven, maar begrijp eigenlijk al een tijd dat het niet goed zit. Ik ben in het ziekenhuis geweest en de dokteren geven me nog een maand of drie. Ik moet het ma nog vertellen, maar ik heb een vraag voor je. Je werkt in een hospice he, wil jij me kleden als ik ben overleden? Ik wil mijn fietspak aan, die blauwe waarin ik goud heb gehaald.”
Ik dacht even snel aan de dorpsgenoten die er waarschijnlijk niet veel goeds over zouden gaan zeggen, maar knikte, mijn keel zat dicht en tranen vulden mijn ogen.
Sterk
Jasper was sterk, vanaf het moment van de waarheid. Hij was wijs en kon er voor zijn omgeving zijn. Berthe was ontroostbaar. Een moeder hoort haar kind niet te begraven.
Jasper regelde, besliste, zette uit en hield de regie tot een dag voor zijn overlijden.
We hebben bijna zwijgend afscheid genomen, onvoorstelbaar was dat het overwinnaarsgevoel de boventoon voerde.
Jasper wees me nog aan welke kousen bij het gekozen tenue hoorden en de helm moest later boven op de kist.
Zo gezegd zo gedaan.
Goud
Jasper ging voor goud. Niet in de eerste instantie zo bedacht en zeker niet zelf gekozen. Maar toen het niet anders meer kon zorgde hij voor een gouden glans, dwars door de pijn heen.
