Sinds een aantal jaar ben ik regelmatig in het buitenland te vinden. Ik word onrustig als ik te lang op dezelfde plek ben, het avontuur blijft aan me trekken. Ik moet weg om maar niet te verdrinken in de dagelijkse sleur. Vooral in de wintermaanden houd ik het graag voor gezien in Nederland en zoek ik het liefst een zonnige bestemming op.
Al jarenlang leef ik dus in twee totaal verschillende werelden. Mijn ‘standaard’ leventje in Nederland, waarin ik fulltime werk als verpleegkundige in het ziekenhuis en ’s avonds op de bank plof om lekker burgerlijk te gaan netflixen. Het standaard riedeltje van werken, eten, slapen en weer gaan werken, waarbij ik al snel word opgeslokt door de dagelijkse sleur.
Daarnaast is er ook nog mijn avontuurlijke leven als reiziger waarin ik het liefst zoveel mogelijk nieuwe plekjes ontdek. Ongekende vrijheid, met alleen mijn backpack op mijn rug. Nieuwe culturen opsnuiven, de gekste lokale gewoontes ontdekken en de meest gênante taalfouten maken. Een wereld waarin ik vandaag niet weet waar ik morgen ga zijn en er van een sleur geen sprake is. Waarom zou ik me vastleggen op een vaste plek, wanneer er nog zoveel te ontdekken valt? Het woord settelen komt in mijn woordenboek nog niet voor en ondertussen blijf ik maar op en neer pendelen.
Vaste grond onder mijn voeten
Het beste van twee werelden combineren is me tot nu toe altijd goed bevallen, al begint daar wel verandering in te komen. Ondanks de vele voordelen voel ik ook de nadelen. Ik word ouder en verlang steeds meer naar een vaste grond onder mijn voeten in plaats van het losse strandzand waar ik langzaam in wegzak. Ik wil iets opbouwen en niet steeds weer opnieuw beginnen. Waar iedereen om me heen zijn leventje in Nederland opbouwt, blijven mijn bouwsteentjes angstvallig liggen en staan ze er net zo bij als ik ze heb achtergelaten. Het avontuurlijke wereldje is fijn, maar tegelijkertijd ook best klein.
De standaard vraag wanneer ik weer op avontuur ga, blijft me achtervolgen. Een vraag waar ik voorheen maar al te graag antwoord op gaf, is nu een vraag die ik het liefst wil ontwijken. Mijn collega’s weten niet beter dan dat ik op en neer pendel tussen twee werelden. Ze bewonderen mijn avontuurlijke leefstijl en vertellen me vaak dat ze dit ook willen. Maar eerlijk is eerlijk, het lijkt soms mooier dan het is en het kan ook best eenzaam zijn.
Een nieuw avontuur, of toch niet?
Onlangs solliciteerde ik als verpleegkundige op Aruba. Een paar maanden vertoeven op een tropisch eiland, dat is wat ik wilde. Althans, dat dacht ik. Ik keek ernaar uit, maar merkte ook dat mijn enthousiasme met de dagen afnam en ik het lastig vond om mijn leventje in Nederland achter me te laten. Ondanks dat Aruba voor veel mensen een droombestemming is, is het niet mijn thuis maar mijn tijdelijk onderkomen. Hoe gek het ook klinkt, de hagelwitte stranden, azuurblauwe zee en wuivende palmbomen zijn fijn, maar ook hier kan de dagelijkse sleur voor mij om de hoek komen kijken.
Toch ben ik weer in het vliegtuig gestapt om aan de slag te gaan op dit prachtige eiland. Inmiddels heb ik mijn draai hier weer weten te vinden. Ik koester mijn tijdelijke eilandleventje en geniet van elke dag, maar kijk er ook naar uit om weer terug naar Nederland te gaan. Ik weet nog niet in welke wereld ik het liefste wil zijn, maar stiekem is ons kikkerlandje toch ook best fijn!
