Een seksueel overdraagbare aandoening betekent gewoon dat je seks hebt gehad, niks meer en niks minder. Toch durven velen van ons het niet eerlijk te vertellen als ze iets hebben opgelopen. Kortom, hoog tijd om het taboe rond soa’s te doorbreken.
Ik begin mijn blog met de oproep het taboe rond soa’s te doorbreken. Toch schrijf ik deze blog anoniem. Ik zie nog steeds veel scheve gezichten wanneer ik eindelijk de innerlijke drempel over stap en open en eerlijk durf te vertellen over mijn soa.
Het taboe rond soa’s is tot op de dag van vandaag eigenaardig. Sinds de seksuele revolutie in de jaren zestig en zeventig is onze kijk op seks grondig veranderd. Velen vinden seks iets moois in gezamenlijke besluitvorming. Ook wordt het vaak gezien als een basisbehoefte die goed is voor onze fysieke en mentale gezondheid. Anderzijds durven we (en ja, ik ook) amper te praten over soa’s, omdat we ze nog altijd linken aan onverantwoordelijke losbandigheid.
Oh nee, een soa
Een aantal jaar geleden werd bij mij een soa-diagnose vastgesteld. De dagen voordat ik naar de huisarts gingen waren des duivels. Ik dacht dat het vast weer een blaasontsteking zou zijn, want die heb ik regelmatig en kan ik uit duizenden herkennen. Plassen deed pijn en ik had last van een branderig gevoel rondom mijn vagina. Ik zorgde zoals altijd voor liters cranberrysap in huis en nam paracetamol en/of ibuprofen in tegen de pijn.
Na zo’n anderhalve dag werd de pijn alsmaar erger. Zo erg dat ik niet eens meer fatsoenlijk kon plassen op het toilet. Ik moest het bad met een laagje water laten vol laten lopen om de pijn te verlichten. Toen ik ook nog kleine bultjes voelde, sloeg de paniek toe en ben ik als een malle gaan googelen. Geen goed idee natuurlijk, want alle vreselijke diagnoses vlogen me al snel om de oren. En de pijn leek met het uur erger te worden.
De volgende ochtend belde ik naar de huisarts en omschreef ik mijn klachten. Die middag kon ik nog terecht. Ik was bang dat ik nieuws zou horen waar ik na mijn googlezoektocht niet op zat te wachten: ik vreesde dat ik te horen zou krijgen dat ik een soa had opgelopen. Onwetendheid, angst en schaamte namen de overhand, maar toch ging ik op consult. De huisarts keek nog geen minuut down under en vertelde: “Ik zie het al, je hebt herpes.”
Herpes komt heel vaak voor
Tranen rolden meteen over mijn wangen. Ik raakte volledig in paniek. Herpes. Dat kwam ik gisterenavond ook tegen tijdens mijn online zoektocht en ik had er maar een ding van onthouden: hier kom ik nooit meer van af. Mijn hersenen maakten overuren. Ik was boos op mezelf en op de jongen met wie ik had geslapen. Ik was teleurgesteld in mijzelf, voelde me een sloerie en was daarnaast onwijs verdrietig. De helse pijn die ik al dagenlang ervoer, hielp hier ook niet aan mee: mijn wereld stortte in.
De huisarts legde me nog uit dat herpes vaker voorkomt dan ik in eerste instantie zou denken, dus dat het niet zo gek is dat ik nu ook besmet was. Een herpesbesmetting komt erg vaak voor: twee derde van de wereldbevolking onder de 50 jaar heeft het in zijn of haar lijf zitten. Het komt echter niet bij iedereen tot uiting. Sommigen krijgen vervelende uitbraken, anderen weten niet eens dat ze herpes hebben omdat er geen aanwezige symptomen zijn. Maar op dat moment maakte het niets meer uit wat de huisarts vertelde, niets leek binnen te komen en ik wilde vooral zo snel mogelijk van mijn klachten af. Ik kreeg virusremmers en een kalmerende crème voor de huid mee en ging naar huis.
Maak jezelf niet onnodig gek
De dagen die volgden, waren niet veel beter. Ik voelde me zowat depressief, kon alleen maar op bed liggen en huilen. Nadenkend over hoe ik dit had kunnen voorkomen en wat anderen wel niet van me zouden denken als ik dit ooit zou vertellen aan iemand. De angst dat iemand me vies aan zou kijken, de angst dat iemand me zou afwijzen vanwege mijn soa. Alles ging door mijn hoofd heen. Een aantal maanden is deze strijd in mijn hoofd doorgegaan. Maar zoals het oude gezegde verwoordt: tijd heelt alle wonden. Zo ook mijn gedachteterreur rondom mijn herpes.
Toen ik er klaar voor was, heb ik het aan een paar vriendinnen verteld. Hoe spannend ik het ook vond, stuk voor stuk hebben ze erg fijn en behulpzaam gereageerd. Ik heb mezelf voor niets gek gemaakt van binnen. Er openlijk over praten voelde spannend, maar zorgde per direct voor een gevoel van opluchting en vertrouwen bij mij. Ik zou dan ook aan iedereen willen meegeven: gun jezelf de tijd om het te verwerken wanneer je te horen krijgt dat je een soa hebt opgelopen, maar maak jezelf niet onnodig gek, schaam je vooral niet en praat erover met iemand die je vertrouwt. Dit laat jouw wonden sneller helen.