Verpleegkundige Joost Dörr is een van de zorgmedewerkers die inmiddels werkzaam is op de speciale afdeling voor coronapatiënten. Dag in, dag uit ziet hij het onvoorspelbare karakter van dit virus.
“Zodra ik me op de afdeling meld, kom ik terecht in een surrealistische wereld. Op de gang staan karren met isolatiemateriaal en bij elke patiënt mag maar een bezoeker komen”, schetst Joost. Hij mag onderweg niet communiceren met bezoekers: “Ik moet afstand houden en ze direct naar de kamers wijzen.” Het feit dat er maar een bezoeker per patiënt langs mag komen, zorgt voor veel verdriet. “Het is begrijpelijk en noodzakelijk, maar je ziet wat voor pijn het mensen doet.”
“Ik kan patiënten geen hoop geven”
De patiëntenzorg is zwaar, vertelt Joost ons. “De mensen zijn erg ziek en worden vaak steeds zieker. Het ziekteverloop is zo onvoorspelbaar, het is heel verdrietig. Ik ben er voor de patiënten, maar ik kan ze geen hoop geven. En dat is heel heftig.” Het kleine beetje communicatie dat er wel is, is bovendien lastig door de anderhalve meter afstand.
Toch ziet Joost ook positieve gevolgen. Het team is door deze situatie bijvoorbeeld nog sterker en hechter dan normaal. “Verder komen de kwaliteiten van verpleegkundigen steeds meer naar voren en is de communicatie met artsen veel horizontaler. De protocollen worden in deze tijd losgelaten en iedereen zet zich voor 100% in.”
Huilend in de auto
“Soms leidt dat ook tot het uitvoeren van taken die niet bij je functie horen. Je wil mensen helpen en doet alles wat je kan.” Maar alles wat je kan is soms niet veel. “Veel ouderen boven de zeventig zijn delirant, koortsig en doodsbang. Maar vaak kan je dan niets doen, behalve comfort bieden bij hele hoge koorts. Soms starten we met malariatabletten, maar die hebben ook nare bijeffecten zoals hallucinaties en slecht eten.”
Ondertussen gaat het leven buiten het ziekenhuis gewoon door. Onderweg naar huis is dat contrast soms zwaar, verzucht Joost: “Het grijpt me aan en op die momenten komt het er uit. Na een dag werken zit ik soms huilend in de auto. Dan app ik mijn familie en vrienden: ‘Pas op jezelf en blijf binnen!’. Hopend dat ik ze bewust maak van de ernst van de situatie. Het is echt heel heftig.”
