Het is alweer jaren geleden, maar elke kerst moet ik er weer even aan denken. Het is laat in de middag, bijna kerstavond, als mijn telefoon gaat. Ik ben in mijn hoofd al een beetje aan het afronden en klaar om naar huis te gaan, maar deze pak ik nog even op. Het transferbureau van het ziekenhuis neemt contact met me op over een terminale cliënt.
Het gaat om een redelijk jonge vrouw met borstkanker en uitzaaiingen. De tijd heeft haar ingehaald, de ziekte blijkt zich als een razende in haar lichaam te hebben verspreid en hoop op genezing is er niet meer. Sterker nog, ze heeft te horen gekregen dat ze op korte termijn al zal overlijden. Nu is haar liefste wens om de kerstdagen nog thuis door te brengen, omringd door iedereen van wie ze houdt.
Heel veel regelen
Even ben ik stil na het horen van haar naam: Anna. Mijn collega’s en ik kennen haar, we hadden haar eerder in zorg om te ondersteunen bij het toedienen van sondevoeding en het geven van persoonlijke zorg. Een paar weken geleden sprak ik haar nog, toen was er nog geen aanleiding om uit te gaan van het slechtste scenario. Maar nu dus toch.
Even ben ik verdrietig, maar meteen weet ik dat we dit gaan regelen. Natuurlijk, want ik vind dat goede zorg hier op neerkomt: het regelen van dit soort belangrijke wensen. En ineens wordt het druk, er valt zoveel te regelen. Ik heb contact met haar man, de afdeling, haar huisarts, de apotheek en collega’s. Ik sprboeek met het verpleegkundig specialistisch team, want Anna zal met een infuus naar huis komen. Er is papieren rompslomp en we regelen de juiste hulpmiddelen om de zorg thuis mogelijk te maken. Gelukkig heb ik nog een appeltje in mijn tas, want tijd om naar huis te gaan en met mijn familie te eten is er niet.
Dankbaar
Een paar uur later, op kerstavond, wordt Anna met de ambulance voor de laatste keer naar huis gebracht. Ik ga naar haar toe om te kijken welke zorg er nodig is en om af te stemmen wat er nog geregeld moet worden. Bij haar thuis zie ik zoveel gezelligheid: een kerstboom vol met lichtjes en witte ballen staat in de hoek van de kamer. In de hal boven de deur hangt een maretak en alles is versierd. Het hele huis ademt liefde, warmte en gezelligheid. Zo in scherp contrast met het slechte, donkere nieuws dat zij die middag hebben gekregen.
Anna en haar man zijn ontroerd en dankbaar voor de vele mensen die het mogelijk hebben gemaakt dat zij op deze kerstavond naar huis kon. Ik heb hetzelfde gevoel. Fijn dat eenieder een belangrijk steentje heeft bijgedragen om dit voor elkaar te krijgen. Met zoveel professionals hebben we echt teamwerk geleverd en ik ben dankbaar dat ik hierin bij mocht dragen. Anna heeft haar laatste kerst met haar familie thuis kunnen vieren. Vieren, zo noemt ze het ook. “Ik wil de dagen vieren waarin ik met mijn familie samen ben”, geeft ze aan. Anna’s wens. Voor haar heel groot, voor ons een kleine moeite om te regelen.
