De afgelopen tien jaar ben ik werkzaam als verpleegkundige in het ziekenhuis, maar ik ben altijd nieuwsgierig geweest naar de zorg in het buitenland. Eerder heb ik al mogen proeven aan werken in de zorg in het buitenland, maar er zelf opgenomen worden was toch net even wat anders.
Drie jaar geleden heb ik 2 maanden vrijwilligerswerk gedaan in een ziekenhuis in het noordoosten van Thailand, waar ik veel nieuwe ervaringen op heb mogen doen. Omdat ik het er zo naar mijn zin heb gehad, ga ik elk jaar terug om mijn vriendinnen en het ziekenhuis te bezoeken. Dat ik deze keer het ziekenhuisbezoek iets te letterlijk ging nemen, had ik van tevoren niet kunnen denken.
De toeristische route
Daar ging ik dan, op mijn scootertje op weg naar het vrijwilligershuis, om verbandmaterialen te brengen naar één van de vrijwilligers. Die was de dag daarvoor gevallen met de scooter. Omdat ik tijd over had besloot ik de toeristische route te nemen, langs alle dorpjes. Dat had ik achteraf gezien beter niet kunnen doen, want enkele momenten later zat ik op de grond. Om mij heen stonden drie Thaise mensen en zonder dat ik erover na kon denken kwam er al een ambulance aanrijden die me meenam naar het ziekenhuis.
Wat er precies is gebeurd weet ik niet. Dat ik gevallen ben met de scooter, op mijn hoofd terecht ben gekomen en even bewusteloos ben geweest weet ik wel. Helaas droeg ik geen helm, met een hoofdwond en hersenschudding als gevolg. Daarnaast had ik schaafwonden op mijn armen en benen en een dieper wondje in mijn ellenboog en knie.
Een nachtje in een Thais ziekenhuis
Na binnenkomst op de SEH werden mijn wonden verzorgd en stond mijn Thaise vriendin de wond aan mijn ellenboog al te hechten. Niet veel later werd ik naar huis gestuurd, maar eenmaal thuis kwam de ambulance me toch weer ophalen. Ik moest ter observatie een nachtje blijven.
Gelukkig sprak ik een basiswoordje Thais, waardoor ik mezelf duidelijk kon maken en wat vragen kon stellen aan de arts en verpleegkundige. Daarnaast stonden er regelmatig nieuwsgierige patiënten aan mijn bed, die me kwamen vragen wat er gebeurd was of gewoon even gedag kwamen zeggen.
De grootste verschillen met Nederland
De grote lijnen van de zorg in dit ziekenhuis zijn vergelijkbaar met die in Nederland. Zo komen de ziektebeelden en behandelingen aardig overeen, al zijn de materialen en infrastructuur wel net even wat anders. Het ligt er natuurlijk wel aan in welk ziekenhuis je terecht komt. De ziekenhuizen in de grote steden zijn modern en zeker vergelijkbaar met die in Nederland.
Rooming-in is heel normaal, dus blijven er veel familieleden slapen. Zo lagen er onder het bed naast mij drie familieleden die bleven slapen. In dit ziekenhuis worden mannen en vrouwen zoveel mogelijk gescheiden verpleegd, waardoor ik opgenomen werd op de ‘female ward’. Daarnaast krijg je in Thailand vrij snel antibiotica, of het nu nodig is of niet. Dus ook ik moest eraan geloven. Achteraf gezien is dat ook goed geweest, omdat de kans op wondinfecties in Thailand groter is dan in Nederland.
Daar lag ik dan, in het Thaise ziekenhuis waar ik drie jaar geleden zelf gewerkt had. Hoe ironisch. Heel gek om ineens opgenomen te zijn als patiënt en de dingen vanuit een ander perspectief te bekijken. Gelukkig mocht ik na dat ene nachtje observatie weer naar huis.
