Een verzorgende voelt zich niet gehoord binnen de zorginstelling waar ze werkt. Ondanks een fikse longontsteking, laat haar leidinggevende haar ongetest doorwerken en beschermende middelen worden niet geboden. Dementerende bewoners en zorgpersoneel lopen kriskras door elkaar, met alle risico’s die daarbij horen.
“Wat moet ik toch doen?”, vraagt een verzorgende mij wanhopig als ze me een dag later terugbelt. Uit angst voor het verliezen van haar baan, wil ze haar verhaal alleen anoniem delen met NurseStation. Vandaag is de eerste dag dat ze niet naar haar werk gaat. Ze heeft namelijk nieuws: de eerste collega binnen de instelling is positief getest op corona. Dit was voor haar de druppel om thuis te blijven.
Doorwerken, zelfs met longontsteking
Toen de corona zijn intrede in ons land deed, werd ze hevig ziek. “Ik had een raar gevoel met keelpijn,” vertelt ze. Bij een huisartsbezoek werd een zware longontsteking geconstateerd. Op het blote oog werd haar een lange, intensieve antibioticakuur gegeven. Haar zorgmanager wilde dat ze per se kwam opdagen: ziek of niet. “Ik werd onder druk gezet. Ik bleef tobben, want mijn klachten bleven aanhouden.”
De behandeling hielp niet, alhoewel de klachten wel langzaamaan verminderden. “Het was zwaar om door te werken met zoveel ongemak. Ondertussen wilde ik er zeker van zijn of ik niet corona onder de leden had,” vertelt ze. “Ik probeerde mijn angst onder woorden te brengen bij mijn zorgmanager, maar ik werd niet gehoord.”
Tien procent blijft preventief thuis
Aangezien de klachten langer dan twee weken aanhielden, zou een test geen zin meer hebben, kreeg ze te horen van de zorgmanager. Bij de GGD probeerde ze via de manager alsnog een test aan te vragen, dit werd echter alsnog afgewezen. Een bericht van de GGD kreeg ze niet, dit kreeg ze via haar manager te horen. “Ik vertrouw er zelfs niet op of er wel een aanvraag is gedaan.”
Op de werkvloer is tien procent van het personeel – destijds ziekgemeld – uitgevallen in de begintijd van corona. “Hoogstwaarschijnlijk preventief,” vermoed ze. Het werk gaat door, maar de werkdruk is hoog. Extra taken zoals videobellen met de familie zijn nu aan de orde van de dag, omdat de familie niet meer op bezoek mag komen.
‘Bewoners lopen gevaar’
De onzekerheid maakt haar wanhopig. Zelf corona krijgen is niet zozeer haar vrees. Wel om de bewoners aan te steken of haar gezin. “Mijn man heeft een spierziekte en valt in de risicogroep.” Op de afdeling waar ze werkt, zijn twee woonkamers waar dementerenden bewoners met z’n allen verblijven. “Contact is er met iedereen en overal. De hele dag raak ik bewoners aan, om te wassen, aan te kleden of om ze bij de arm te pakken.”
Beschermende middelen zijn er niet op de afdeling, op enkel handschoenen na. Op de afdeling waar ze werkt heerst een kille sfeer. Gepraat wordt er nauwelijks, ook niet onder collega’s. “Het lijkt alsof corona onder de pet gehouden wordt. Als de tent maar draaiende blijft.”
Hoe het verder moet, weet de verzorgende niet. “Het is dubbel,” vertelt ze. “Ik doe niets liever dan naar mijn werk te gaan. Ik heb een verantwoordelijkheidsgevoel en krijg het niet over mijn hart om de bewoners in de steek te laten. Maar nu er misschien corona op de afdeling heerst, maakt dat me radeloos: het doet pijn.”
