Normaal gesproken ken ik tijdens mijn reizen amper heimwee. Dit gevoel komt meestal juist pas om de hoek kijken wanneer ik terug in Nederland ben en weer verlang naar avonturen. Toch werd ik er nu op Curaçao ineens mee geconfronteerd.
Door mijn passie voor reizen ben ik gewend om veel van huis te zijn en het thuisfront op afstand te hebben. Natuurlijk heeft dat moeten groeien. In het begin moest ik mijn draai nog zien te vinden in de nieuwe omgeving, maar gaandeweg verdween het heimweegevoel en ging ik volledig op in elk nieuw avontuur.
Ineens is er heimwee
Tijdens mijn periode op Curaçao leek ik de dans dit keer ontsprongen te zijn. De eerste weken ging alles helemaal prima, maar in de derde week ontstond er toch ineens heimwee. Werken op een tropisch eiland klinkt als een droom, maar dat is toch echt niet altijd het geval. Niet lang geleden had ik een paar flinke baaldagen. Normaal gesproken ga ik dan even langs een vriendin of mijn ouders, maar dat is nu natuurlijk niet mogelijk.
Voordat ik vertrok had Curaçao nog code geel. Met mijn beste vriendin had ik enthousiast afgesproken dat ze me hier op zou komen zoeken. Daar keek ik ontzettend naar uit, maar toen ineens kreeg het eiland code oranje. Het leuke bezoekje zat er helaas niet meer in. Nederland leek op dat moment ineens zó ver weg te zijn en er was geen ontkomen meer aan de heimwee.
Heimwee overwinnen met afleiding en praten
Ik besloot afleiding te zoeken door me te richten op andere dingen, zoals het schrijven van mijn blogs, het leren van de taal en het focussen op mezelf. Even stilstaan bij alle gebeurtenissen van het afgelopen jaar en de dingen doen waar ik eerder niet aan toekwam. Mijn gedachtes dwaalden af naar alle leuke plekjes die ik hier op Curaçao nog graag wil ontdekken, toen ik besefte dat ik met mijn voetjes in het water heerlijk stond te dagdromen. Ik kan me op dit moment wel ergere dingen bedenken dan heerlijk wegdromen op het strand.
Toen ik mijn beste vriendin belde om mijn hart te luchten, hoorde ik haar zeggen dat het in Nederland zo nat en koud was en ze onder een dekentje zat te bibberen. Haar woorden lieten me inzien dat ik eigenlijk van geluk mocht spreken dat ik op een tropisch eiland zat, ver weg van het koude Nederland. Ik besefte weer waarom ik juist zo blij was met deze winterescape. Ondertussen keek ik om me heen en zag ik de zonnestralen weerspiegelen in het helder blauwe water. Wat een geluksmomentje!
Waar ik nog niet zo lang geleden de dagen aftelde tot ik weer naar huis zou gaan, heb ik inmiddels mijn draai in het ziekenhuis weten te vinden. Ik begin de afdeling en mijn collega’s beter te leren kennen en weet mijn weg te vinden. Ik hoef niet alles meer te vragen en kan eindelijk weer een beetje meer mezelf zijn. Inmiddels is mijn avontuur alweer op de helft en gaat het ineens zo snel. Hoog tijd om volop te gaan genieten!
