Tijdens de pandemie zijn we hier in het verpleeghuis extra alert op de gezondheid van onze bewoners. We staan altijd in de startblokken om het virus te lijf te gaan zodra het onze muren, en de lichamen van onze kwetsbare bewoners, binnen zou dringen. En dat gebeurde ook.
Wat al aan het begin van de coronacrisis mijn grote angst was, is nu werkelijkheid geworden: er is corona op ‘mijn’ afdeling in het verpleeghuis. Het virus sloop langzaam het huis in. We hoorden dat er bezoekers positief getest waren, of zelfs medewerkers. Elke bewoner met een verdacht kuchje, snotje of verhoging werd getest. En toen kwam het oorverdovende bericht waar we ons eigenlijk al voor hadden schrap gezet: de eerste positieve bewoner was een feit.
Ethische dilemma’s
Het ging om een bewoner op een afdeling voor mensen met dementie. Dit bracht meteen veel ethische dilemma’s met zich mee: hoe ga je een bewoner isoleren wanneer hij de maatregelen niet begrijpt? Hoe waarborg je de kwaliteit van leven ten tijde van isolatie? Het rommelde in huis en we voelden aan alles dat de crisis hiermee pas net was begonnen.
En daar waar het zo sluipend startte, begon het coronavirus terrein te winnen. Binnen een paar dagen was er niets sluipends meer aan. Ondanks onze voorzichtigheid met hygiëne en de omgang met PBM, ging het virus als een lopend vuurtje het verpleeghuis door. We probeerden met alle macht het virus voor te blijven, de ketting te doorbreken, maar toch bleef het virus ons te slim af. Terwijl wij met man en macht probeerden om onze bewoners stabiel te houden, werden steeds meer mensen ziek.
Het werk is zwaar
Het eerste overlijden door corona kwam als een klap, maar we wisten meteen: dit zal niet de laatste zijn. Binnen een paar weken zijn er veel bewoners besmet geraakt en ziek geworden. Sommigen werden ernstig ziek, anderen gelukkig milder. Op het verloop van het virus is geen pijl te trekken. Iedereen had andere symptomen, sommigen werden direct ziek, anderen pas veel later.
Uiteindelijk hebben alle bewoners geleden aan het virus. De mensen die niet of matig ziek waren voelden zich eenzaam en verlaten, het is nog nooit zo stil geweest op de gangen. De mensen die erger ziek werden zijn nog niet volledig hersteld of helaas overleden. Tijdens mijn werk in de zorg heb ik nog nooit zo’n zware periode meegemaakt als deze, wat denk ik ook voor mijn collega’s geldt.
Toch ben ik ondanks alles enorm trots op al mijn collega’s, trots op het behandelteam, op de zorgmedewerkers en op de kanjers van de schoonmaak die ervoor zorgen dat we veiliger ons werk kunnen doen. We hebben onze woonzorg binnen no time opgeschaald naar ziekenhuiszorg én hospicezorg en dat is een hele prestatie. Ik wil graag afsluiten met het volgende: een uitbraak van corona in het verpleeghuis heeft niets te maken met onvoldoende kunde of onvoorzichtigheid, het is gewoon domme pech.
