We kunnen allemaal wel iemand bedenken, een patiënt/cliënt/bewoner, voor wie je net dat stapje harder liep. Iemand waar je een zwak voor had, een klik mee had of gewoon iemand die een enorme gunfactor heeft. Soms iemand die al zoveel heeft mee gemaakt, dat je wenst dat het na jouw hulp alleen maar beter mag gaan. Of soms iemand die gewoon zo’n warme persoonlijkheid heeft of eenzaam is, dat je met alle liefde van de wereld net dat stukje extra zorg biedt.
Twee casussen die eruit springen
Als ik terugdenk aan mijn afgelopen werkjaren zijn er voor mij twee casussen die eruit springen. Enerzijds een jonge vrouw die enorm leed onder de gevolgen van hechtingsproblematiek. Deze vrouw was zo beschadigd door de jaren heen, dat zij op een heel extreme manier omging met tegenslagen. Toch had ze ook goede momenten waarop het echt een hele leuke vrouw was. Met humor, interesse in de ander en daarbij zorgzaam voor haar kinderen. Iedereen gunde haar dat het weer goed zou gaan met haar en uiteindelijk na intensieve behandelingen woont zij nu zelfstandig, met daarbij gepaste begeleiding. Prachtig om te zien!
Zorg en toenadering accepteren
Anderzijds moet ik denken aan een grote, sterke man die leed aan dementie. Deze man was vroeger een hele sportieve, vriendelijke, sociale man die actief was bij verschillende (sport)verenigingen. De man was vanwege zijn dementie erg veranderd in zijn gedrag. Hij kon verbaal agressief zijn en vond het moeilijk zorg en toenadering te accepteren. Zijn grote lichaamsbouw versterkte dit nog meer en het lukte er maar weinig om iets voor elkaar te krijgen bij deze man. Ik was een van diegenen die het vaak wel lukte. Ik kreeg zelfs af en toe een mooie glimlach van hem. Een glimlach zoals ik die in eerste instantie alleen kende van zijn foto’s van vroeger. Wat de reden hiervan was, kon ik niet beschrijven, maar ik voelde dat hij van mij meer accepteerde, dan van sommige anderen.
Goede klik
Bij beide personen merkte ik dat ik af en toe na een dienst naar huis ging met een gevoel van ‘hoe zou het morgen gaan?’. Om een of andere reden kwamen zij net dat stapje dichterbij. Dit is een normaal verschijnsel, want zieke mensen zijn ook mensen. Net als een gezond persoon waar je een leuke klik mee hebt. Aan de andere kant zijn dit voor mij wel altijd signalen om me bewust te worden van mijn rol en functie. Een goede klik kan een instrument zijn om grotere stappen in de behandeling/verzorging te maken, maar daarbij moet je altijd de grens bewaken van professionele distantie, zoals dat met een mooi woord heet.
Een traantje wegpinken is menselijk
Ik heb ook situaties mee gemaakt dat ik collega’s deze grens over zag gaan. Een traantje wegpinken omdat een (‘favoriete’) cliënt/patiënt/bewoner overlijdt, is menselijk. Maar huilend in de armen van familie vallen, is in mijn ogen echt een paar stappen over deze grens. Betrokkenheid is goed, maar je moet hierin je eigen grenzen kennen en niet je professionaliteit verliezen. Het kan namelijk ook voor lastige momenten zorgen door verwachtingen die je hiermee creëert of vervaging van je rol als zorgverlener. Het lijkt dat dit soms moeilijk te bespreken is met collega’s, omdat je niet alleen als zorgverlener zorgt, maar ook als mens met je eigen karakter. Wat voor de een te ver gaat, is voor de ander misschien heel normaal. Waar ligt voor jou de grens en (hoe) maak jij dit bespreekbaar met je collega’s?
Door: Nikita, gastblogger bij NurseStation.nl. Nikita maakte in 2017 de overstap van loondienst naar ZZP’er. Volgens haarzelf een van haar beste keuzes tot nu toe. Ze werkt op verschillende plekken en met uiteenlopende patiënten. Op dit moment werkt ze als zorgcoördinator in een kleinschalig wonen stichting voor dementerenden. Daarnaast is ze werkzaam als wijkverpleegkundige. Nikita is het beu dat er in de media zo slecht wordt geschreven over de zorg en wil daar een positief geluid tegenover zetten.
