Het is tien uur ’s ochtends en ik word rustig aan een beetje wakker. Gisterenavond had ik een late dienst en het was weer druk; iets wat de laatste tijd meer regel is dan uitzondering. Vandaag ben ik een dagje vrij en heb ik niks gepland staan. Heerlijk, daar ben ik echt even aan toe. Ik lig rustig in bed en ben aan het bedenken of ik nog even blijf liggen of dat ik er alvast uit ga. Ineens begint mijn telefoon agressief te trillen en licht mijn telefoonscherm op. Een anoniem nummer belt me.
Ik weet inmiddels dat het mijn werk is. Ik weet dat het mijn teamleider is die aan de andere kant van de lijn hangt om te kijken of ze me zo gek kan krijgen dat ik een extra dienst werk. Ik werk zesendertig uur, fulltime dus, en ik heb minstens zoveel overuren staan. Een foutje in de planning waardoor je gevraagd wordt extra terug te komen, een zieke collega en hier en daar een werkoverleg. De extra uren tikken wel aan zo.
Het stomme is dat je telkens weer geneigd bent om in te stemmen, om over je hart te strijken en te zeggen dat je het tekort in de planning wel weer oplost. Soms ten koste van jezelf en je eigen planning. Hoe komt dat eigenlijk? Wij als verzorgenden en verpleegkundigen kunnen als de beste voor onze cliënten en patiënten opkomen. We gaan voor ze door het vuur als het nodig is, want goede zorg staat voorop. Maar hoe zit het met de zorg voor onszelf; waarom komen we voor onszelf niet net zo goed op als dat we zouden doen voor onze zorgvragers?
Wanneer ik dan toch voor mezelf opkom en zeg dat ik die ene vrije dag toch echt vrij wil houden voor mezelf, voel ik me haast schuldig. Ik denk aan mijn collega’s die extra hard moeten werken omdat er iemand te kort is. Ik voel bijna plaatsvervangende honger omdat ik weet dat mijn collega’s waarschijnlijk niet aan hun pauze toe zullen komen en ik krijg al een zere blaas omdat ik weet dat het met een mannetje minder soms zelfs te druk is om op tijd naar het toilet te gaan. Ook cliënten en patiënten merken het wanneer de personele bezetting tekort schiet, ook zij hebben er last van. Wij voelen ons als zorgverleners al snel verantwoordelijk en dat is iets waar teamleiders en managers goed gebruik van weten te maken. Of misbruik, net hoe je het wil noemen.
Mijn telefoon trilt nog steeds. Ik weet dat de kans groot is dat ik me over laat halen om op mijn vrije dag tóch te komen werken als ik nu opneem. Dus ik neem niet op. Ik wacht tot de telefoon stopt met trillen en tot het scherm weer zwart wordt. Ik zet mijn telefoon op stil, draai me om in bed en doe mijn ogen weer dicht. Vandaag ben ik vrij, doe ik niks en is het personeelstekort niet mijn probleem. Ze zoeken maar iemand anders.
Durf jij je grenzen goed aan te geven, en hoe doe je dit dan? Deel in de reacties je ervaringen en tips!
