Ik was bijna 18 en solliciteerde voor de Z-opleiding in een instelling voor verstandelijk gehandicapten in het zuiden des lands. Natuurlijk behoorlijk zenuwachtig! Kom ik daar binnen, zitten er vijf(!) mannen tegenover mij. Met mijn kopje koffie ging ik al bibberend naar binnen. Het schoteltje bleef niet droog.
De eerste opmerking die ik van deze vijf mannen kreeg was dat ik erg jong was. Ik beaamde dat ik 17, bijna 18 was, maar dat ik wel aan de leeftijdscriteria voldeed en vroeg hen of ze me te jong vonden. Het antwoord van hen was overduidelijk: “U moet beter luisteren, we zeggen niet te jong, maar u bent erg jong.”
De tweede opmerking die ik van deze vijf mannen kreeg was dat ik erg ver weg woonde. Ik beaamde dat Friesland niet naast de deur lag en vroeg hen of ze de reisafstand te ver vonden (omdat ik het zelf geen probleem vond). Het antwoord van hen was wederom zeer duidelijk: U moet beter luisteren, we zeggen niet te ver, maar u woont erg ver weg.”
En toen kwam vraag één van het sollicitatiegesprek: “Wat doe je als Piet en Marie met elkaar naar bed willen?” Ik was blij dat ik mijn kopje koffie niet meer in de hand had, anders had die op de grond gelegen. Een prima vraag hoe je over seksualiteit denkt in de zorg, maar om de vraag zo plotsklaps, zonder introductie, als eerste vraag te stellen….vond ik niet zo handig van deze vijf mannen.
Ik vroeg dus ook of ze de casus iets wilden verduidelijken. Waren Piet en Marie collega’s of bewoners? En van welk niveau? Leeftijd? Waren er afspraken op de afdeling rondom seksualiteit?
Wederom kreeg ik een overduidelijk antwoord van de vijf mannen: “Het was geen tijd voor grapjes, natuurlijk waren Piet en Marie bewoners en wel van hoog niveau.”
Ik gaf als antwoord dat als Piet en Marie bij mij zouden komen en ik de afspraken niet zou kennen (omdat ik nieuw personeel ben), ik hen zou vragen even te wachten en hun een antwoord later zou geven. Ik kan dan de groeps- en individuele afspraken bij een collega navragen of zonodig deze (nieuwe) vraag op de agenda zetten. Immers, op één lijn staan met je collega’s is belangrijk, niet dingen beloven die je laten weer moet intrekken. Ik vond dat ik als beginneling in de zorg best een goed antwoord gaf. Maar daar dachten de vijf mannen heel anders over: “Je weet het dus niet, zoals zoveel anderen.”
De rest van het sollicitatiegesprek is volledig langs me heen gegaan. één ding wist ik zeker! Hier wilde ik niet gaan werken! Een sollicitatiegesprek is een visitekaartje van de sollicitant richting instelling, maar ook zeker andersom! Drie weken later werd in aangenomen in het midden van het land bij een instelling voor verstandelijk gehandicapten voor de Z-opleiding. Ik kon het niet laten om een kopie van de bevestiging naar de instelling in het zuiden des lands te sturen met de opmerking erbij dat een andere instelling wel met mij in zee durfde te gaan. Dat een gesprek niet loopt ligt inderdaad soms aan een sollicitant, maar ook degene die het gesprek afneemt is hierin heel bepalend.
In mijn latere functie als manager Zorg heb ik veel sollicitatiegesprekken mogen voeren met sollicitanten. En misschien goed dat me dit als 17-jarige gebeurde. Deze ervaring nam ik namelijk wel mee. Ik wist van het belang om solicitanten op hun gemak te stellen, niet te overbluffen met vijf man tegenover zich en geen vragen stellen waar een 17- of 18-jarige nog geen praktijkervaring in heeft. Leer de sollicitant als persoon kennen, kijk of het past/klikt en de juiste normen en waarden aanwezig zijn voor een beroep in de zorg. Daar gaat met m.i. om in een sollicitatiegesprek.
