Van het ene op het andere moment je spullen pakken en naar Curaçao vliegen, om daar aan het werk te gaan. Het is misschien niet voor iedereen weggelegd, maar een team van ruim veertig zorgprofessionals deed het wel. Zo ook Linda Otjens, die deze kans vorige maand met beide handen aangreep. Als verpleegkundige is zij via Extra handen voor de zorg het vaccinatieteam op het eiland gaan ondersteunen.
“Ik vond het best spannend om met een onbekend team naar Curaçao af te reizen”, begint ze te vertellen. “Maar de zenuwen verdwenen meteen toen we ons moesten verzamelen. Iedereen kreeg hetzelfde vestje aan en al lopend naar Schiphol raakten we aan de praat. Het was zo voelbaar dat we echt met z’n allen dezelfde missie hadden. Nu we hier een aantal weken zijn, kent iedereen elkaar steeds beter en ontstaan er aan de ontbijttafel hele mooie persoonlijke gesprekken.”
Niet nadenken, maar gewoon doen
Extra handen voor de zorg verbindt zorgorganisaties die ondersteuning kunnen gebruiken, zoals de ziekenhuizen en vaccinatielocaties op Curaçao, aan mensen die tijdelijk kunnen inspringen. Volgens Linda was er op het eiland dringend hulp nodig. “Niet omdat de zorg slecht is, maar om de enorm hoge piek op te vangen. Nu kwamen wij natuurlijk met een invasie van zorgpersoneel die kant op, dus dat vraagt om aftasten. Wat komen we hier doen en wat kunnen we bieden? Na een dag of drie was het ijs gebroken en sindsdien hebben we naast het intensieve werk ook echt veel plezier met elkaar.”
Linda had zich eerder al aangemeld bij Zorgzuster, een bemiddelings- en detacheringsbureau, om naast haar nachtdiensten in de gehandicaptenzorg overdag ook bij te springen bij het vaccineren. De vaccinatielocaties in haar omgeving zochten geen extra hulp, dus kon ze op die manier niets betekenen. Toen kwam ineens de oproep dat er mensen nodig waren op Curaçao, via crisisorganisatie Extra handen voor de zorg. Zij geven tijdelijke ondersteuning aan zorgorganisaties tijdens de coronacrisis, door ze te verbinden met (oud)-zorgprofessionals en medisch studenten. Op Curaçao, in het Caribische gedeelte van het koninkrijk, was bijvoorbeeld vraag naar ondersteuning in het ziekenhuis en op de vaccinatielocaties.
Linda vertelt: “Ik dacht natuurlijk: ‘Dat lukt toch niet met mijn werk en ik kan mijn gezin ook niet zomaar achterlaten.’ Maar mijn man zei meteen dat ik zo’n unieke kans niet kon afslaan. Dat het een ervaring zou zijn die ik de rest van mijn leven met mij mee zou nemen, en thuis zou hij het allemaal wel regelen. Ik moest gewoon niet te veel nadenken, want hoe meer ik dat zou doen, hoe meer beren ik op de weg zou zien.”
Binnen drie dagen vertrekken
Die ondersteuning van haar man was heel prettig, want het zorgde ervoor dat Linda de ruimte had om met deze klus aan de slag te gaan. “Zonder de steun van mijn man en kinderen had ik het zeker niet kunnen doen. Vanuit Extra handen voor de zorg worden er namelijk wel wat vragen gesteld. Hoe heb je het geregeld met je werk, wat is je thuissituatie, wat zijn je beweegredenen… en je moet natuurlijk wel sterk in je schoenen staan”, legt ze uit. Dinsdagmiddag besloot ze om mee te gaan. Het vliegtuig zou drie dagen later vertrekken.
Vervolgens moest er in korte tijd nog een hoop geregeld worden. Een negatieve PCR-test om te kunnen reizen, een VOG aanvragen, de BIG-registratie mailen en haar diploma en cv opsturen. “Ondertussen moest ik ook nog aan spullen zien te komen die ik mee moest nemen, terwijl alle winkels dicht waren. Het ging allemaal gigantisch snel.”
Op het eiland zou Linda eigenlijk bijspringen in het lokale ziekenhuis, maar eenmaal daar werden alle plannen omgegooid. Er werd geïnventariseerd welke hulp waar nodig was, en al snel bleek ze met haar expertise toch beter ingezet te kunnen worden bij het vaccineren. En dat is niet zomaar een prikje zetten, vertelt Linda: “Ik maak zulke bijzondere dingen mee. Er is veel angst voor het vaccineren, dus het is de uitdaging om iedereen gerust te stellen. Het lukte mij om met iemand die niet kon praten toch te communiceren. Dat kom ik in mijn werk in de gehandicaptenzorg vaker tegen, dus wist ik gelijk dat ik gesloten vragen moest stellen. Dat werkte.”
Vol levenslessen terug naar huis
Het is niet het enige dat ze in haar tijd op Curaçao meemaakt. “Zo was er een man die door zijn rolstoel niet naar de locatie kon komen. Hij werd met zijn rolstoelbus bij de ingang geparkeerd en ik ben met mijn vaccinatiespullen naar buiten gelopen. Maar de meest bijzondere ervaring was een vrouw die vanwege haar kanker en het risico van het coronavirus het afgelopen jaar volledig afgezonderd had geleefd. Ze zat enorm gespannen voor mij, maar toen ik vroeg waar ze bang voor was, bleek dat ze dit zag als het begin van het einde van haar eenzaamheid. Haar vergeet ik nooit meer.”
Hoewel het voor sommigen als muziek in de oren klinkt, zullen veel zorgverleners ook schrikken van alles wat erbij komt kijken. “Achteraf denk ik dat de korte termijn mij juist heeft geholpen. Soms moet je iets gewoon doen, niet te veel nadenken, om het vervolgens te ervaren”, legt Linda uit. “Ik vind het ook bijzonder om te merken dat ik gemist kan worden als vrouw en moeder. Ze brengen het er thuis heel goed vanaf. Ze missen me natuurlijk wel, maar zijn ook heel trots op me. Blijkbaar hoef ik niet altijd op meerdere plekken tegelijk te zijn. En kan ik van de een op de andere dag op plekken als deze, mijn expertise vanuit Nederland omzetten in ondersteuning.”
