Iets minder dan een jaar geleden heb ik de beslissing genomen om na 22 jaar dienst de Koninklijke Luchtmacht te verlaten. 22 jaar met ups en downs, met vele mooie, maar ook heftige momenten en ervaringen. Een leven waarin ik bijzondere en dierbare vriendschappen heb opgebouwd.
22 jaar met een diversiteit aan werkzaamheden waarvan ik altijd heb gezegd dat het de mooiste baan was die ik kon doen. Zowel tijdens werkzaamheden in Nederland, maar ook tijdens oefeningen en vier uitzendingen.
Uitzending als verpleegkundige
Mijn eerste uitzending lijkt alweer een eeuwigheid geleden. In 1996 ging ik bijna zeven maanden naar Bosnië. Zowel in 2006 als 2011 ging ik naar Afghanistan. De vierde en laatste uitzending was voor de VN naar Mali. Alle uitzendingen waren in de rol van verpleegkundige, maar bij de laatste drie uitzendingen specifiek als aeromedevac verpleegkundige. Simpel uitgelegd: ik was verantwoordelijk om patiënten via de lucht te vervoeren. Dat gaat met vliegtuigen, maar ook met helikopters.
Naast het werken als verpleegkundige was ik ook instructeur. In die rol deelde ik mijn ervaringen en trainde ik de collega’s om ook te kunnen werken achterin een helikopter of vliegtuig. In welke omstandigheid dan ook. Aan het einde van mijn carrière bij de Koninklijke Luchtmacht was ik instructeur op het opleidingsinstituut. Daar leerde ik verpleegkundigen om militair verpleegkundige te worden, zodat zij hun kennis en kunde van de burgermaatschappij konden integreren voor het werken binnen defensie.
De beslissing
En dan opeens na 22 jaar nam ik de ingrijpende beslissing om iets ander te gaan doen. “Waarom?”, wordt me vaak gevraagd. Tja, daar waar anderen wel verder kwamen, had ik het gevoel niet verder te kunnen komen. Mijn ambities en ideeën kwamen niet meer in een lijn met het werk. Ik had behoefte aan verandering, behoefte aan andere ervaringen, behoefte om mijn opleiding tot SEH verpleegkundige weer op een spoedeisende hulp uit te voeren.
Een beslissing die ik overigens niet zomaar genomen heb. Wikken en wegen, waar doe ik goed aan? Als je zo lang ergens werkt, voelt dat vaak veilig. Je weet wat je daar kunt en ook wat je hebt. Je kent iedereen en iedereen kent jou. Ga je dan voor het onbekende? Vaak zegt men, onbekend maakt onbemind. Is dat dan echt zo?
In deze periode van twijfel heb ik met een aantal mensen die dicht bij me staan alles besproken. Ik vertelde anderen altijd dat als men vond dat het anders zou kunnen of moeten, ze moesten proberen om dingen te veranderen of een keuze maken om wellicht te vertrekken. Hele dagen alleen maar alle nadelen en frustraties naar buiten gooien, maakte mij als mens en mijn werkdag niet gezelliger.
Ik had moeite met de leuke dingen zien en moest oppassen niet alleen maar de negativiteit te ervaren. Dat was het moment waarop ik de knoop doorhakte. Ik ging doen wat ik tegen anderen altijd zei: “Stop met de frustraties en ga voor de verandering”. Een verandering die ik doodeng vond, maar ook zo nodig!
Maar wat ga ik dan doen? Ga ik solliciteren in een ziekenhuis? Vacatures genoeg! Ik wilde eerst rondkijken. Waar zou ik me op mijn plek kunnen gaan voelen? Ik ben iemand die graag eigen regie heeft, maar ook graag op meerdere plekken ervaring wil opdoen.
Zo ben ik in gesprek gegaan met detacheringsbureaus en kwam ik terecht bij Highcare. Inmiddels ben ik nu bijna een jaar fulltime aan het werk via Highcare als SEH verpleegkundige. Op dit moment werk ik in twee heel verschillende ziekenhuizen en af en toe in een groot pretpark.
Lees hier hoe Meriora nu verdergaat in haar nieuwe werkleven
