Naast mijn opleiding en bijbehorende stages werk ik als flexer in de zorg. Dat houdt in dat ik eigenlijk overal weleens binnenwandel voor een dienst om zodoende de zieken en tekorten op te vullen. Erg leuk, want dit maakt het werk erg divers en zo leer ik tegelijkertijd meer over de verschillende kanten binnen de zorg. Daarnaast leer ik ook veel nieuwe mensen kennen, zowel collega’s als cliënten.
Toch merkte ik na een tijdje dat iets me niet helemaal lekker zat. Ik bouwde regelmatig zelfs in één dienst een bijzondere band op met cliënten en vervolgens zag ik hen een lange tijd of zelfs helemaal niet meer. Dit gevoel zette mij aan tot denken. Samen met mijn uitzendbureau ben ik op zoek gegaan naar een oplossing en gelukkig, die was er. Ik mocht een langdurige opdracht uitvoeren wat inhield dat ik voor een aantal maanden als vaste flexer werd ingezet op één specifieke afdeling.
Steeds meer mijn draai vinden
Ik begon aan dit nieuwe avontuur op een somatische woongroep. Dienst na dienst bouwde ik inderdaad een steeds hechtere band op met een aantal cliënten zoals ik had verwacht en gehoopt. In het begin riepen zij allen ‘Zuster’ of een simpele ‘Ey’, maar dit werd al snel vervangen door ‘Birgit’ of met een knipoog riep een enkeling “Ha blonde jongedame!”.
Ook voor mij maakt dit het werk veel persoonlijker, het zit hem echt maar in de kleine dingetjes. Van het woord u mocht ik je en jij maken, van mevrouw en meneer naar de voornamen, van een snauw “Omdat ik maar een invaller was” naar de vraag “Wanneer is Birgit er weer?”. Dit maakt dat ik met nog meer plezier begon aan mijn diensten op mijn “vaste plekje”.
Zo ontmoette ik ook voor het eerst een mevrouw van 71-jarige leeftijd die niet meer kon praten, alleen ja of nee lukte haar nog. Communiceren met haar zag ik daarom, zeker in het begin, als een grote uitdaging. Ik merkte dan ook dat dit moeizaam verliep, dat ik al gauw de schouders van mevrouw op en neer zag gaan en dat ze zich in het begin meer terug trok op haar kamer wanneer ik alleen op de afdeling stond. Ik vond dit erg jammer, maar gaf zeker niet op.
Vertrouwen winnen
Naarmate ik meer diensten werkte op de afdeling van deze mevrouw merkte ik echter dat ik haar vertrouwen beetje bij beetje aan het winnen was. Hoe ik dat deed? Kalm en rustig blijven wanneer ik niet meteen wist wat mevrouw mij vroeg, niet opgeven maar telkens weer opnieuw proberen haar te helpen, een actieve luisterhouding aannemen, oogcontact behouden, grapjes maken zo hier en daar, de tijd nemen om mevrouw te kunnen begrijpen, naast haar komen zitten en zodoende haar echt het gevoel geven dat ik er was en luisterde.
Ik dacht in oplossingen in plaats van gebreken, dus begon ik met visuele kaartjes te werken in plaats van alleen mondelinge communicatie. Ik merkte dat dit goed uitpakte. De band tussen ons werd alsmaar sterker.
Een speciale band
Tot op een dag, en die zal ik nooit meer vergeten, haar dochter van 45 jaar naar me toe kwam en zei: “Mijn moeder wil jou van harte bedanken voor de goede zorgen. Ze is erg blij met jou en daar ben ik je voor altijd dankbaar voor.” Ik begin meteen te stralen en bedank haar dochter vriendelijk. Nog even hebben we een praatje over hoe het gaat met haar moeder, maar dan moet ze toch echt weer de lange autorit naar huis terugrijden.
Moeder en dochter nemen afscheid, ik behoud mijn afstand maar kijk toch even naar hen om te kunnen bewonderen wat voor speciale band zij hebben. Dan gaat de deur dicht, dochter is weg en mevrouw blijft achter op de afdeling. Mevrouw kijkt haar nog even na, maar ook dan verdwijnt haar dochter uit het zicht.
Ze draait zich om en kijkt meteen naar mij. Na een aantal seconden verschijnt er een ontzettend grote glimlach op haar gezicht en haar armen spreiden zich voor een knuffel. Ik kijk haar aan, geef haar een dikke knuffel en denk maar aan een ding: een lach zegt meer dan duizend woorden.
Ben jij zorgprofessional en op zoek naar de inhoudelijk mooiste opdrachten in de GGZ?
DNZ heeft dé opdrachten en vacatures voor Psychiaters en Verpleegkundigen als ZZPer of in vast dienstverband.
