Ik combineer mijn werk als verpleegkundige al jaren met mijn liefde voor reizen. Regelmatig vertrek ik een periode naar het buitenland om daar in te springen bij een lokaal ziekenhuis. Zo werkte ik eerder in Thailand, Ghana en Aruba. Ondanks de pandemie ben ik op dit moment aan het werk op Curaçao.
Bepakt en bezakt, met een koffer nog bijna groter dan ikzelf, liet ik op een regenachtige ochtend het koude Nederland achter me en stapte ik in het vliegtuig naar de zo lang begeerde tropische bestemming. Ik waagde een sprong in het diepe, het avontuur tegemoet! Op dat moment had ik nog geen idee wat me te wachten stond. Ik wist nog niet op welke afdeling ik zou gaan werken of hoe mijn rooster eruit zou gaan zien.
Elke nieuwe plek is spannend
Normaal gesproken kon ik niet wachten om een nieuw avontuur aan te gaan, dit keer lag dat toch nét even wat anders. Ik had geen idee hoe de coronasituatie zich zou ontwikkelen en wat dit voor mijn plannen zou betekenen. Gelukkig bleek mijn covid-test negatief te zijn en kreeg ik een ‘go’ om te mogen vliegen. Al sloegen de twijfels opnieuw even toe toen ik vlak voor deze reis in Nederland nog iemand leerde kennen. Gelukkig gaf hij meteen aan dat ik vooral moest gaan! Hij zou me wel op komen zoeken.
Na een vragenvuur van de immigration officer zette ik eindelijk voet op het tropische eiland dat ik de komende drie maanden mijn thuis mocht gaan noemen. Ik liep naar buiten en voelde een warme deken over me neerstrijken. Daar liep ik dan, in mijn korte broek heerlijk in het zonnetje. Nederland leek alweer zo ver weg te zijn.
Ondanks dat ik ontzettend zin had in deze nieuwe uitdaging zag ik wel heel erg op tegen het alleen zijn en weer opnieuw mijn plekje vinden in een andere omgeving. In Nederland kan ik even langsgaan bij mijn vriendinnen, iets wat ik op Curaçao natuurlijk niet kan doen. Dan lijken drie maanden ineens heel erg lang!
Meer rust leren pakken
Nu heb ik al vaker een langere periode in het buitenland gewerkt, dus ben ik het alleen reizen inmiddels wel gewend. Toch moet ik elke keer weer even door die zure appel heen bijten en mijn draai vinden. In Nederland werk ik al een tijdje via de flexpoule, waardoor ik heb geleerd om mezelf aan te passen, zoekende te zijn en hulp te vragen als het nodig is. Ook hier zal dat, zeker in het begin, zo zijn.
Ik hoop dat dit avontuur me gaat leren ontstressen en om minder te moeten van mezelf. In Nederland ga ik altijd maar door en kan ik moeilijk mijn rust pakken. Het is altijd maar ‘moeten’ en een hoop verwachtingen. Op Curaçao zal ik meer op mezelf aangewezen zijn waardoor ik hoop wat meer rust te kunnen vinden. ‘Poko poko’ (rustig aan) is hier in ieder geval een bekende lijfspreuk, dus wat dat betreft zit het wel goed!
Veel tijd om te settelen is er niet. De dag na mijn aankomst trek ik gelijk al mijn uniform aan. Het echte werk kan beginnen. Na een korte introductie en eerste indrukken van het ziekenhuis, word ik naar de afdeling long/cardio gebracht waar ik de komende drie maanden ga werken. Mijn collega’s roepen al zwaaiend ‘bon dia’ om me te verwelkomen op de afdeling.
Maatregelen
Wie bij werken op een tropisch eiland denkt aan de nodige cocktails en feestjes op het strand moet ik helaas teleurstellen. Ook hier hebben we te maken met toenemende Covid-besmettingen en zijn er strengere maatregelen getroffen op het eiland. Ook hier geldt natuurlijk dat je anderhalve meter afstand moet houden. In mijn eerste week mocht je na negen uur ’s avonds ook niet meer naar buiten en mocht er geen alcohol worden geschonken. Gelukkig bestaat er nog geen verbod op het genieten van de zonnestralen en zijn de maatregelen inmiddels iets versoepeld.
Sinds Curaçao als reisgebied voor Nederland weer op code oranje is gegaan, zie ik ook steeds minder toeristen komen. Het toerisme is hier een grote inkomstenbron voor de locals, waardoor zij hun inkomsten achteruit zien gaan. Dat brengt natuurlijk grote zorgen met zich mee. In het ziekenhuis worden de coronapatiënten ondertussen samen op een afdeling geplaatst. Het dragen van een mondkapje is hier natuurlijk ook voor iedereen verplicht.
Het ziekenhuis is gloednieuw en beschikt over moderne apparatuur. De afdeling waar ik aan de slag ga is geen covid-afdeling en beschikt over 27 bedden, verdeeld over de specialismes long en cardio. Soms komen er zelfs patiënten vanuit Bonaire over voor een hartkatheterisatie. Vooral het specialisme cardiologie is nog vrij nieuw voor me dus ik verwacht er een hoop te leren!
