We zijn allemaal hetzelfde begonnen: als leerling. En zo herinneren we waarschijnlijk allemaal maar al te goed onze eerste dag als leerling. Hoe spannend die eerste dag was en wat er allemaal bij kwam kijken. Maar dan mijn eerste dag… Die verliep nogal anders dan gemiddeld!
Het is februari en dat betekent dat er een nieuwe lichting stagiaires klaarstaat. Ik loop tijdens mijn dagdienst de teampost binnen en zie drie nieuwe stagiaires aan tafel zitten. De een kijkt angstig, de ander zelfverzekerd. “Wel spannend hoor’!’ zegt een van de meiden. “Ja maar over twintig weken sta je hier heel anders,” stelt mijn collega haar gerust.
Aan de slag
Ik herinner mijn eigen tijd als stagiaire maar al te goed. Mijn eerste ziekenhuisstage was in Groningen op de longafdeling. Ik was zo zenuwachtig voor de dagdienst dat ik mijn ontbijt had overgeslagen. Geen hap had ik door mijn keel gekregen. Eenmaal aangekomen werd je ‘gekoppeld’ aan je begeleider en ging je aan de slag. Bij het wassen van een terminale longpatiënte mocht ik meehelpen wassen. We stapten een klein kamertje binnen en daar lag een magere mevrouw te vechten voor haar leven. Ik schrok erg van dit beeld, maar wilde me niet laten kennen en trok dus een paar handschoenen aan en begon te helpen. Tót het moment dat ik het zelf wel heel warm kreeg en dacht ‘Dit trek ik niet!’. Het werd zwart voor mijn ogen en hop daar lag ik. Nu had mijn begeleider niet één maar twee patiënten… ‘Misschien had ik toch moeten ontbijten!’ bedacht ik toen ik bijkwam. Gelukkig was dit een eenmalige actie en heb ik mijn stage met een ruim voldoende gehaald.
Zelf opleiden
Nu, een paar jaar later, ben ik zelf begeleider en is het de bedoeling om deze knappe toekomstige verpleegkundigen op te leiden tot volwaardige collega’s en ze het mooiste beroep van de wereld te laten zien. Te laten ontdekken wat verplegen daadwerkelijk is en hoe het er in ons ziekenhuis aan toegaat, wat het inhoudt om met leven en dood om te gaan. Mijn collega heeft gelijk; nu is alles nog onwijs spannend, maar over twintig weken staan hier hopelijk zelfverzekerde stagiaires die een goed beeld hebben wat het is om op de interne geneeskunde te werken.
Ontbijt
Door mijn eigen ervaring snap ik wat deze meiden voelen en denken, hoe onzeker je kunt zijn en het gevoel te hebben om je altijd maar te moeten bewijzen. Met deze gedachte begin ik aan mijn dagdienst en neem ik mijn leerling mee in het verpleegkundig proces. Toch is er altijd één vraag die ik ze, voordat we beginnen, stel: “Heb je vanmorgen goed ontbeten? Want dat kan wel eens heel belangrijk zijn!”
