Kerst vieren in het hospice
In het hospice kunnen de feestdagen heel dubbel voelen. Vrijwilliger Hans Oosterbaan bracht vijftien jaar lang de kerstdagen door met de gasten van het Stadshospice Utrecht en vertelt over zijn ontroerende ervaringen.
In het hospice vieren wij de samenwerking
Wanneer ik vertel dat ik in een hospice werk, zie je gezichten vaak veranderen van geïnteresseerd naar ernstig. ”Is dat niet zwaar? Dan heb je dus dagelijks met doodgaan te maken… Hoe houd je dat vol?” En dan vertel ik.
Goud voor m’n fietsvriend
Wonen in een klein dorp is niet voor iedereen prettig. De sociale controle is groot en als je niet past binnen de norm die gehanteerd wordt, val je er buiten. De betrokkenheid met elkaar is aan de andere kant ook groot.
Hoe sterk kan je zijn
Als verpleegkundige zijn we er enigszins in getraind slecht nieuwsgesprekken te voeren. Toch blijft het een moeilijk iets: het leven na dit gesprek is nooit meer zoals het van tevoren was.
Blijf alsjeblieft!
Hij was nog maar een paar dagen bij ons in het hospice en zij had nog niet eerder voor hem gezorgd. Ze loopt stage en is al zover dat ze zelfstandig voor mensen kan zorgen. Waar ze hulp nodig heeft, vraagt ze.
Nooit meer
In het hospice proberen wij er elke dag opnieuw voor de bewoners en hun familie te zijn. We zorgen, bieden een luisterend oor en steunen. We zien veel zingevingsproblematiek en schakelen zo nodig andere professionals in.
Een rijk leven
Daar lag hij dan: aan jaren keihard werken was abrupt een eind gekomen. De vermoeidheid, die langzaam zijn totale zijn omvatte, was niet meer te negeren geweest. De diagnose kwam niet onverwachts.
Stoppen met eten en drinken om het levenseinde te bespoedigen
Iedereen mag het doen: zorg weigeren en stoppen met eten en drinken. Voor artsen geldt zelfs de plicht om het gesprek erover aan te gaan in het geval dat iemand erover begint. Het is altijd, evenals euthanasie, een bewuste keuze.
Sorry dat ik er ben
Zelfs nu nog verontschuldigde ze zich voor het ongemak dat ze ons, in haar ogen, bezorgde… Ik kreeg er tranen van in mijn ogen en onmachtig pakte ik haar hand nog maar even wat steviger vast.
Member in beeld: Paulien (25) werkt in een hospice
“Ik heb vooral geleerd dat je moet genieten van het leven. Het kan opeens afgelopen zijn”, zegt Paulien (25). Ze werkt als verpleegkundige in een hospice van Stichting St. Annaklooster in Eindhoven.