Carpe diem
Zodra ik op mijn scherm kijk verdwijnt alle vermoeidheid die ik een minuut geleden nog voelde uit mijn lijf. Ik spring op en voel de…
Goud voor m’n fietsvriend
Wonen in een klein dorp is niet voor iedereen prettig. De sociale controle is groot en als je niet past binnen de norm die gehanteerd…
Hoe is het om zelf patiënt te zijn?
Een paar weken geleden liep ik met mijn moeder voor het eerst in het UMCU. Niet omdat we gingen kijken op welke afdeling ik stage…
Bevrijdingsdag
Na alle drukte van het bevrijdingsfestival op 5 mei begin ik maandagochtend weer met een ochtenddienst. Ik heb er al een aantal cliënten op zitten…
Als je weet dat je het niet meer weet
Als mevrouw me de telefoon laat zien, zie ik direct waar het mis is gegaan. Het is niet de telefoon die ze me geeft, maar…
Rouwen om een patiënt: ‘Ik wil het niet geloven’
Ik wenk mijn collega de teampost in. ʺZe is overledenʺ, zeg ik. Het voelt raar om dat te zeggen, bijna alsof het niet waar is.…
Dat ene moment
Je zit naast de patiënt, meestal in de nacht wanneer de hele wereld slaapt, en zo van het een op het andere moment komt aan…
In de zorg word je snel volwassen
Als verpleegkundige maak je best wat mee. Je wordt al snel geconfronteerd met een hoop ellende, trieste casussen en soms ook met de dood. In…
Een onverwachts telefoontje
De eerste twee weken van mijn stage loop ik mee met verschillende collega’s. Zo kunnen de cliënten mij leren kennen, en ik hen. Ook kan…
