Praten over het levenseinde hoeft niet zwaar te zijn
De dood is niet altijd een makkelijk gespreksonderwerp, ook niet met ouderen in het verpleeghuis. Maar het is wel belangrijk. Zo voer je een levenseindegesprek.
Kerst vieren in het hospice
In het hospice kunnen de feestdagen heel dubbel voelen. Vrijwilliger Hans Oosterbaan bracht vijftien jaar lang de kerstdagen door met de gasten van het Stadshospice Utrecht en vertelt over zijn ontroerende ervaringen.
Oncologie in de thuiszorg: ‘Een luisterend oor kan het verschil maken’
Steeds meer zorg wordt vanuit het ziekenhuis overgeheveld naar de wijk. Ons team heeft in de afgelopen maanden bijvoorbeeld veel zorgaanvragen gekregen voor cliënten met kanker.
Die ene patiënt die je niet vergeet: een ode aan Anna
Ik denk dat iedere verpleegkundige of verzorgende dit wel herkent: die ene patiënt. Een persoon die je bijblijft, je je nog goed herinnert. Op jouw eigen pad gekomen en weer weggegaan, maar in je gedachten nog altijd aanwezig.
Terminale zorg deel 3: afscheid
Verbaasd kijk ik je aan. Je bent het echt aan het doen. Je eigen rouwkaart schrijven. Je eigen uitvaart regelen. Wekenlang werk je aan je eigen afscheid. Je verdeelt je sieraden onder je geliefden. En je vertelt je man zelfs welk pak hij aan moet bij de uitvaart.
‘Verdriet na overlijden mag er zijn, je bent ook maar een mens’
Wat als de band tussen jou en de cliënt zo sterk is, dat je na zijn of haar overlijden in een rouwproces belandt? Het overkwam sociaal pedagogisch hulpverlener en verzorgende Judith. Haar manager had er geen begrip voor.
Terminale zorg deel 2: als hoop wanhoop wordt
Je blik is vastberaden. ‘Ik ga ervoor, hoor. Ik ben hier echt nog niet klaar.’ Ik hoop met je mee. Al zie ik je steeds zieker worden, ik hoop zo dat je gelijk hebt. Dat jij die uitzondering bent, diegene die misschien toch beter wordt.
Terminale zorg deel 1: hoop doet leven
De kanker is terug. De chemo is weer gestart en je bent ziek en verzwakt. Als ik je slaapkamer binnenkom glimlach je vermoeid naar me. ‘Daar ben je weer.’ Ik zie de tranen in je ogen glinsteren en ook ik voel een brok in mijn keel.
Rouwen om een patiënt: ‘Ik wil het niet geloven’
Ik wenk mijn collega de teampost in. ʺZe is overledenʺ, zeg ik. Het voelt raar om dat te zeggen, bijna alsof het niet waar is. Maar het ís waar en ik wil het niet geloven. Ik voel tranen opwellen maar ik houd ze in.
Dat ene moment
Je zit naast de patiënt, meestal in de nacht wanneer de hele wereld slaapt, en zo van het een op het andere moment komt aan het leven van dit mens een einde.