Zwangerschappen door de jaren heen
Mijn jasje past niet meer dicht, mijn eigen broeken passen niet meer. Het wordt steeds zichtbaarder, ik draag een nieuw persoon in mij. Door deze mooie fase leer ik mijn cliënten iets beter kennen. Ze vertellen over hun eigen ervaringen en zo ontdek ik hoe verschillend die zijn.
Mijn zwangerschap wordt zo langzamerhand het gespreksonderwerp met iedere cliënt die ik spreek. Een onderwerp die voor de vrouwelijke cliënten herkenbaar is en bij de mannelijke cliënten zorgt voor grappige opmerkingen.
Bijzondere gesprekken
Als eerste help ik vandaag een mevrouw bij de ADL die zelf twee kinderen heeft, mevrouw is van duidelijke mening dat ik moet gaan zitten en niet meer zo zwaar werk moet leveren. Want dat kan toch echt niet. Ik vraag haar hoe zij dat vroeger deed, toen zij zwanger was. “Tja, ik was thuis”, zegt ze. “Ik zorgde voor het huishouden en dat was mijn rol.”
“Maar dat is toch ook zwaar werk?” vraag ik. Zij kijkt er beduidend anders tegenaan. Tegenwoordig moet alles. Een gezin, werken en ook nog eens het huishouden regelen. Maar dat zijn keuzes die we nu zelf kunnen maken als vrouw, merk ik op. We praten nog lang door.
Met mijn volgende cliënt heb ik de grootste lol. “Nou mevrouwtje, je wordt mooi rond!” joelt hij. “Ja meneer, dat klopt”, zeg ik. “Als u me tot aan de bergtop duwt en een zetje geeft, rol ik wel tot aan huis naar beneden.” We lachen samen wat af en hij deelt hoe prachtig hij zijn vrouw vond toen zij zwanger was van hun kinderen. Hij begint te stralen. Heerlijk om samen te kunnen lachen over mijn ronde figuur en hem te zien genieten.
Vroeger waren zwangerschappen heel anders
Als ik hierna met een glunderend gezicht de volgende cliënt help met douchen, vindt ze dat ik het rustig aan moet doen. We hebben samen eerst een gezellig praatje. Ze complimenteert me met mijn mooie buik, het lijkt wel alsof alles daarom draait de laatste tijd. “Ach meid”, zegt ze. “Vroeger moesten we het verstoppen onder wijde gewaden en mocht je het minder laten zien dan nu. Ik ben twee keer zwanger geweest van een tweeling, waarvan de eerste zwangerschap niet goed is afgelopen en ik beide kindjes heb verloren.” Samen zijn we even stil en besef ik me des te meer dat het krijgen van kinderen een groot wonder is. Hierna douch ik mevrouw en kletsen we nog even verder.
In de richting van mijn verlof wordt het wel zwaarder. Niet alleen bij de eerste, maar ook bij de vierde zwangerschap is bukken toch wel echt lastig en alles kost meer energie. Cliënten zijn allemaal even lief en bezorgd en wensen me een goede tijd. Zwanger werken levert me leuke maar ook ontroerende gesprekken op.
Zo leer ik veel over hoe het vroeger ging, de wijde gewaden, de huisarts die de controles deed en dat als je gezinsuitbreiding te lang op zich liet wachten een gesprek met de pastoor ook gebruikelijk was. Blij ben ik dat ik nu zwanger mag zijn en dit aan iedereen mag laten zien!
