Het is niet altijd rozengeur en maneschijn in het vak verzorgende. Verschillende gebeurtenissen maken ons vak zwaar en iedereen gaat hier op zijn manier mee om, want wij zijn ook maar mensen.
Ik vind het een behoorlijk moeilijk onderwerp maar toch wil ik het onder de aandacht brengen, omdat ik denk dat mensen buiten de zorg en soms ook je eigen collega’s onderschatten wat voor impact sommige gebeurtenissen in ons vak op ons kunnen hebben.
Heftig
18 jaar was ik, bezig met de opleiding tot verzorgende IG op een drukke PG afdeling. Druk, zo druk dat we soms in de middag nog mensen moesten wassen. Soms stapte ik huilend in mijn auto, zo zwaar was het werken daar. Op een dag was ik een meneer aan het wassen en van het ene op het andere moment was het gebeurd, ik zie mezelf nog staan toen de arts zei “deze meneer is overleden”. Mijn bakken met water stonden er nog en iedereen ging zijn taken doen, maar ik stond aan de grond genageld, bibberend over mijn hele lichaam. Uiteindelijk heeft de dame die in de keuken werkte mij opgevangen. Dit was, zoals mijn vader zei toen ik thuis kwam, ”een snelcursus volwassen worden”. Nou inderdaad zo voelde het wel.
Rugzak
En zo hebben we allemaal gebeurtenissen in ons werk, die we wat langer of voor altijd in onze rugzak bij ons dragen. Ik merk, nu ik zelf op een afdeling werk waar je voor 8 cliënten zorgt, dat je je sneller hecht aan bepaalde bewoners of familieleden. Afgelopen jaar hadden we ineens een hele andere afdeling, nadat 5 cliënten overleden waren. Je moet weer aan elkaar en ook aan de familie wennen en zij aan ons.
Waardering
Daarom vind ik het belangrijk dat wij ook gezien worden als mensen en niet als robots die gewoon maar doorgaan. Een vriendelijk woord doet iedereen goed en een schouderklopje van een collega of familielid maakt je werk weer net een stukje mooier.
