Toen verpleegkundige Jeanine aan de wieg van haar carrière stond, was ze nog maar 17. Ze heeft lang nagedacht over welke richting ze als verpleegkundige op zou gaan. Dat deed ze via een BBL-traject (beroepsbegeleidende leerweg) en daarbij moest ze kiezen tussen een contract bij een ziekenhuis of een grote instelling binnen de geestelijke gezondheidszorg. Ze vertelt erover.
Omdat ik destijds nog de ambitie had om ambulanceverpleegkundige te worden, koos ik logischerwijs voor het ziekenhuis. Daarnaast had ik een soort abstract beeld van de ggz, waar ik alleen maar bang van werd.
In de praktijk liep het net even anders. Ik werd moeder, maakte mijn opleiding af en kwam erachter dat het ziekenhuis toch niet helemaal mijn ding was. Maar pas na tien jaar durfde ik te kiezen voor verandering, ik was toen 27 jaar. Inmiddels had ik de nodige werkervaring opgedaan en begrijp me niet verkeerd, ik heb echt wel genoten van het werk, de ontzettend interessante casestudies en het geweldige team dat ik had.
Een aanvraag voor een ggz-instelling
Die verandering vond ik in het ondernemerschap. Ik bedacht een bedrijfsnaam, schreef me in bij de Kamer van Koophandel en ging van start. Aanvankelijk kwam ik vooral in verpleeghuizen en de thuiszorg terecht en ook dat maakte me niet echt gelukkig. Zeg maar gerust doodongelukkig. Maar net toen ik de hoop had opgegeven, kwam er via een bemiddelingsbureau een aanvraag binnen van een ggz-instelling.
Ik weet niet of het intuïtie was, maar die mail had zo’n onwijze aantrekkingskracht dat ik het maar niet uit mijn hoofd kreeg. Ik besloot te reageren en voor ik het wist had ik een afspraak voor een kennismaking.
“Ik schaamde me omdat mijn beeld zo ontzettend zwart-wit was”
Een beetje onwennig en gespannen liep ik over het erf. Waar zou ik in hemelsnaam terechtkomen? Nog geen uur later zat ik met een collega en de cliënten in het zonnetje. Even later aten we samen, hielden een dagsluiting en had ik de meest diepgaande gesprekken met cliënten. Toen ik thuiskwam voelde ik me voor het eerst niet compleet leeggezogen maar juist vol energie en enthousiasme. Ik was er nogal van onder de indruk. Maar ik voelde ook schaamte, want mijn beeld van de ggz was zo ontzettend zwart-wit.
Hoe dan ook, ik kwam erachter dat de ggz en ik een perfect match zijn. Ik had nooit gedacht dat ik enkel door middel van wat reflectie, goede gesprekken, menselijkheid en een hoop humor zo van betekenis kon zijn. Wat een eyeopener! Heel eerlijk? Dit smaakt naar meer. Ik wil meer ervaring opdoen en eigenlijk alleen nog maar binnen de ggz werken. De geestelijke gezondheidszorg… die is zo gek nog niet!
