Eerder schreef ik al dat ik tijdens mijn eerste zwangerschap ben ontslagen door mijn werkgever. Ik bleek zwanger te zijn van een tweeling en was pas voor mijn ontslag een van mijn kindjes verloren. De werkgever leek hier geen begrip voor te hebben.
Kort na dat ontslag vind ik alweer een nieuwe baan, wederom binnen de thuiszorg. Tijdens het sollicitatiegesprek ben ik gelijk open over mijn zwangerschap, ook al zit ik nog in mijn eerste trimester. Ik wil niet dat hier hetzelfde gebeurt als bij mijn vorige werkgever.
Het werk wordt steeds lastiger
Dat ik dit meteen vertel, wordt wel op prijs gesteld. We gaan samen kijken wanneer ik kan beginnen en hoe we het zwangerschapsverlof gaan aanpakken. Alles is voor mij helemaal helder en ik heb veel zin om weer aan de slag te gaan. De eerste weken verlopen prima, maar rond week 20 begin ik meer last te krijgen van mijn rug. Op aanraden van de verloskundige ga ik bij de huisarts langs, vlak voor mijn zwangerschap heb ik namelijk twee ruggenwervels gebroken door een auto-ongeluk. Veel last had ik daar niet van, tot nu.
Ook nu speel ik gelijk weer open kaart naar mijn werkgever. De ochtenddiensten vallen me het zwaarst. Tijdens die diensten moet ik namelijk meer handelingen verrichten en is het werk zwaarder. Met mijn manager spreek ik daarom af dat ik vanaf nu alleen nog avonddiensten zal draaien. Af en toe een ochtendje is natuurlijk prima, maar ik trek het niet om dit standaard te blijven doen.
Nog wat weken later merk ik dat ook dit me steeds lastiger af gaat. Tot nu toe heb ik altijd netjes de dienstauto gebruikt om de routes te rijden, aangezien dit verplicht is. Maar deze auto heeft een onwijs lage instap en daardoor lukt het me niet meer om overeind te komen. Wanneer de rugpijn tijdens een van mijn avonddiensten echt te erg wordt, besluit ik om de route met mijn eigen auto verder te rijden.
Al na twee diensten krijg ik een telefoontje van mijn manager: dit is niet de bedoeling, ik zal toch echt weer die dienstauto in moeten. Met een ergocoach kan ik bespreken welke hulpmiddelen er zijn. Gelukkig komt ook zij al gauw tot de conclusie dat het rijden in de dienstauto simpelweg geen optie is op dit moment. Na wat morren gaat mijn manager dan toch akkoord.
Creatieve oplossingen zoeken
Zo volgen er weer een paar weken. Met 26 weken zwangerschap ga ik door mijn rug terwijl ik uit de auto stap. Amper kom ik weer omhoog, waarna ik als eerste mijn man bel. Hij komt naar mij toe en kan er gelukkig binnen vijf minuten al zijn. Ondertussen bel ik mijn collega die ook op route is. Ik vertel haar dat ik door mijn rug ben gegaan en dat auto rijden voor mij nu geen optie meer is. We overleggen wat en zij vraagt of ik toch nog wat cliënten zou kunnen doen, waar mijn man me dan naartoe zou kunnen rijden. Omdat dit allemaal cliënten zijn die alleen medicatie nodig hebben, spreek ik met mijn collega af dat ik dit wel ga proberen. Zo red ik het toch om mijn dienst af te maken.
Dezelfde collega en ik hebben de dag erna ook beide avonddienst. We spreken de routes door en ik krijg alle cliënten waarbij staand zorg geleverd kan worden. Mijn man rijdt me overal naartoe. Om de privacy van de cliënten te blijven waarborgen, zet hij mij af in een straat achter elk huis. Bij flats brengt hij me naar de hoofdingang. Het is weekend en daardoor kan niemand mijn dienst overnemen. Omdat de route in je eentje niet te doen is, zien we geen andere oplossing dan deze.
Na het weekend krijg ik telefoon van mijn manager: deze manier van werken is natuurlijk niet de bedoeling. Ik ben het met haar eens, maar geef ook aan dat zowel mijn collega als ik geen andere optie zagen op dat moment. Er was niemand beschikbaar. Toch wordt mij gevraagd of ik naar kantoor kan komen voor uitleg. Hoewel de manager aangeeft zo ruimdenkend mogelijk te zijn geweest, ziet ook zij hier geen oplossingen meer in. Ik ben het zeker met haar eens. Dit is niet de goede manier om te werken, en kan ook niet de bedoeling zijn.
Vroegtijdig moeten stoppen met werken
Het is het laatste wat ik bij deze werkgever heb gedaan. Na het gesprek ga ik langs de verloskundige, die aangeeft dat werken er voor mij niet meer in zit. Bovenop mijn rugklachten krijg ik later ook nog een bekkeninstabiliteit, waardoor ik de tweede helft van mijn zwangerschap grotendeels op de bank, in bed of schuifelend door heb gebracht. Alleen het huis uit gaan lukt niet meer. Ik ben volledig afhankelijk van de hulp van mijn omgeving.
Tijdens mijn verlof loopt mijn contract af en samen besluiten we om geen nieuwe samenwerking aan te gaan. Ik ben namelijk ook nog in opleiding en moet nog een stage volgen, waar ik samen met mijn kerngezonde babyzoon mijn handen vol aan zal hebben. Na elf maanden ben ik volledig hersteld van de bevalling en begin ik aan mijn stage.
Hoe zwaar mijn zwangerschap en de nasleep ook zijn geweest, het is het mij allemaal waard geweest. Ik heb er daarnaast ook veel van geleerd. Tijdens mijn tweede zwangerschap heb ik een hoop dingen daarom anders aangepakt en dit goed besproken met mijn nieuwe werkgever. Uit die ervaring blijkt dat het gelukkig ook wél goed kan gaan!
