Voordat ik ging bevallen had ik het helemaal uitgedacht: nog één keer volop genieten van de kraamtijd en mijn verlof. Ik wilde die tijd dan ook wat verlengen met onbetaald verlof. Na mijn eerdere ervaringen vond ik drie maanden na de bevalling namelijk altijd wat te kort en had ik graag nog wat langer willen genieten.
Maar die roze wolk die ik eerder wel ervaarde, werd dit keer een hele donkere zwarte wolk. Ik kreeg een postpartum depressie. De dagen waren lang, mede ook omdat ik maar drie uur slaap had per nacht. Ik had nergens zin in en de wereld kon me gestolen worden. Genieten van mijn kinderen kon ik niet. Als zij iets leuks deden en iedereen dat super leuk vond, stond ik erbij en keek ik er simpel naar. Maar nadat het maanden donker was geweest in mijn hoofd, wilde ik uiteindelijk weer aan het werk. Toch ging dat niet zo makkelijk.
Rustig opbouwen
Na een periode van een halfjaar thuis zitten en me langzaamaan weer wat beter voelen, kwam de tijd om weer te gaan werken. Meer dan bij de andere drie had ik er echt zin in, ik was immers al zo lang thuis. Zelf wilde ik dan ook meteen weer vol aan de gang gaan, maar in overleg met de bedrijfsarts werd besloten om het rustig op te bouwen.
Zo begonnen we met koffie drinken op het werk, daarna 2x een paar uur per week aan de slag. Als ik me er goed bij voelde, werd dat om de paar weken steeds verder uitgebreid. Ik kreeg gelukkig een hele gave opdracht om mee te re-integreren. Dat maakte het voor mij mogelijk om dit goed stapsgewijs te doen. Zo heb ik alles in vier maanden tijd weer opgebouwd, inmiddels ben ik weer volledig aan het werk.
Een enorme bewijsdrang
Het klinkt nu misschien alsof het re-integreren eenvoudig ging, maar was dat maar zo. Ik had als zorgprofessional een flinke deuk opgelopen in het vertrouwen in mijn lichaam, maar voelde me vooral een slechte werknemer naar mijn werkgever toe. Het voelde alsof ik niet te vertrouwen was en had een enorme bewijsdrang. Ik wilde alles goed doen en laten zien wat ik allemaal in huis had. Dit deed ik door op kantoor te werken aan mijn opdracht en stemde regelmatig af met mijn contactpersoon.
Vele gesprekken heb ik gevoerd, met mijn contactpersoon, hulpverleners en natuurlijk mijn eigen omgeving. Mijn contract werd tijdens mijn re-integratie periode toch verlengd. Dat gaf voor mij aan dat het bedrijf toch inzag wat ik ze kon brengen en dat ik, ondanks wat mij overkomen was, een goede werknemer ben die ze graag in dienst wilden houden.
Nu werk ik sinds een maand weer volledig mijn eigen uren en sta ik bij mijn nieuwe opdracht ook weer aan het bed. Ik moet zeggen dat vroeg opstaan en de wisselende diensten wel weer even wennen is, maar mijn werk maakt dit goed. Het belangrijkste is dat ik geleerd heb waar mijn grenzen liggen en dat ik bewust tijd voor mezelf pak als dat nodig is. Daarnaast leerde ik ook dat het belangrijk is om je gevoelens in zo’n zware periode te bespreken en hier open en eerlijk over te zijn. Er rust zeker nog een taboe op, maar je bent echt niet de enige die dit meemaakt!
