‘We moeten stoppen met die vuile discussies op Facebook’
Scrollend door social media merk ik dat we ons daar soms best venijnig kunnen gedragen. Regelmatig heb ik last van plaatsvervangende schaamte als ik zie wat collega’s naar elkaar typen op Facebook.
Een onderwerp dat de laatste tijd natuurlijk veel speelt, is de €1000,- bonus voor de unieke inzet van hulpverleners tijdens de coronacrisis. Een mooi extraatje, toch? Niet als het aan Facebook ligt. Daar zie ik een enorme discussie ontstaan met verwijten die niet mals zijn! Zo lees ik bijvoorbeeld: ‘Ik stond op een IC-afdeling, dus ik heb harder gewerkt dan jij’ en ‘Ik heb er recht op, want jij had tenminste bescherming en ik niet’.
Als ik nog een stukje verder door mijn tijdlijn scroll, zie ik de volgende opmerking: ‘Als je een bonus wilt, dan had je een ander beroep moeten kiezen. Ik doe mijn werk alleen vanuit mijn hart.’ Zoals je misschien wel verwacht, werkt dit berichtje als een rode lap op een stier. Meteen stromen de felle reacties binnen: ‘Uit mijn hart? Brood moet ik op de plank hebben! Ga maar vrijwilligerswerk doen als jij het vanuit je hart doet.’
Discussies lopen uit de hand
Daarnaast zie ik een discussie ontstaan over wie zo’n bonus nu echt verdient. Sommigen roepen dat ‘ie naar de jongeren in de supermarkt moet, omdat zij pas echt risico zouden hebben gelopen. Onze werkgever regelt namelijk in ieder geval nog beschermende middelen.
Later zie ik het pas echt onvriendelijk worden, als het over functiedifferentiatie gaat. De volgende sneren vliegen op mijn scherm voorbij: ‘Die HBO’ertjes. Wie denken ze wel niet dat ze zijn, werken kunnen ze niet’ en ‘Heb jij nou HBO-V? Pfff, ik kan wel lezen aan je antwoord dat je dom bent, hier hebben MBO’ers geen last van’.
Als klap op de vuurpijl volgt dan: ‘Wat nou verpleegkunde. Ik heb verzorgende IG en ik weet tenminste wat werken is. Jullie doen wel druk, maar hebben het helemaal niet druk.’ De reacties daarop lopen zo uit de hand dat ik ze niet meer durf te benoemen.
We willen allemaal erkenning en waardering
Op mij komt het in eerste instantie over als zeuren, klagen en miepen. Het heeft niets te maken met de pijlers die ik leerde in de opleiding. Elkaars kwaliteiten gebruiken, vriendelijk zijn en elkaar vertrouwen is ver te zoeken. Zelfreflectie is hier ernstig afwezig.
Als ik me verplaats in collega’s die dit soort dingen (of erger) naar elkaar typen, kan ik alleen maar tot de conclusie komen dat zij zich niet gehoord voelen. Ze zijn gefrustreerd, voelen zich misschien gebruikt, ondergewaardeerd en afgewezen. Door collega’s, maar ik denk ook door de maatschappij.
Die gevoelens snap ik. Ik denk dat iedereen zich daar wel in kan verplaatsen. Als een van mijn vrienden vraagt wat ik nou van iets weet, omdat ik alleen maar billen was, voel ik me ook niet erkend. En af en toe moet je stoom afblazen. Maar laten we elkaar daarmee niet afbranden en naar beneden halen. Want als we elkaars kwaliteiten waarderen en vriendelijk zijn, wordt het werken in de zorg alleen maar leuker!
