Arie van Turnhout is vrijwilliger bij de Wensambulance Brabant. Inmiddels heeft hij zo’n honderd ritten achter de rug, die telkens weer een bijzondere ervaring zijn. “Je beleeft het en ziet wat zo’n laatste wens voor mensen kan betekenen.”
Jaarlijks voert de Stichting Wensambulance Brabant zo’n 700 ritten uit, onder het motto ‘Ieder mens heeft een laatste wens’. Dankzij donaties en sponsoren kunnen zij alle wensen gratis uit laten komen. Al die ritten worden volledig uitgevoerd door vrijwilligers, waar oud-politieman Arie van Turnhout er een van is.
Elke wens is anders
Vijf van zijn ritten waren voor hospice De Cocon, waar de wensen uiteen lopen. Even naar het voetbalveld om een kleinzoon nog te zien voetballen, een bezoek aan het graf van een overleden echtgenoot, een bezoek aan een jeugdvriendin, een familiebijeenkomst bijwonen en nog eenmaal terug naar de boerderij om daar afscheid te nemen van het vee.
“Het zijn allemaal kleine wensen, maar met een hele grote betekenis voor de betrokkenen en hun familie”, vertelt Arie. “De wensen worden allemaal uitgevoerd met een ambulance, volledig uitgerust met een elektrische brancard. Op elke rit gaat een chauffeur en een verpleegkundige mee.” Dit kleine team van vrijwilligers doet de rit nadat ze als bemanning aangewezen zijn door een coördinator, de persoon bij wie de wensen online binnenkomen.
“En dan is het aan ons om de wens zo goed mogelijk in vervulling te laten gaan. We controleren of alles goed geregeld is, dat de bestemming bereikbaar is, welke familieleden er mee gaan en of de patiënt vervoerbaar is. Het komt weleens voor dat iemand te ziek is als je aan de rit begint.”
‘Onze ritten maken de cirkel rond’
Het zijn bijzondere ervaringen waar mensen vaak heel dankbaar voor zijn. “Het kost vaak het laatste restje energie, maar de laatste dagen maakt het makkelijker”, vertelt Arie. “Ze kunnen nog even stilstaan bij hun herinneringen, laatste woorden zijn gedeeld, plaatsen bezocht waarvan ze vaak al niet meer dachten dat ze er nog zouden komen. Mijn ervaring is dan ook dat onze ritten de cirkel voor de wensvrager rond maken.”
En niet alleen de wensvragers, maar ook Arie zelf is heel dankbaar dat hij dit mee mag maken. “Ik ben blij dat dit werk op mijn pad is gekomen. Het geeft heel veel voldoening om een wens goed af te ronden.” Elke wens is speciaal en bijzonder, benadrukt Arie. Toch is het ook zwaar. Er komen heel veel emoties op je af tijdens zo’n rit en daar moet je tegen kunnen. “Het scheelt natuurlijk toch wel heel veel of een terminale wensvrager 93 of 7 jaar oud is. Maar de dankbare blik in hun ogen, daar doe je het voor!”
Een onuitwisbare indruk
“Zo heb ik een jonge 17-jarige vrouw naar de Nationale Turnkampioenschappen gebracht, voor een meet en greet met de ploeg waar ze het jaar daarvoor zelf nog bij hoorde. Ze was zo ziek dat mensen haar niet eens meer herkenden,” vertelt hij.
Een maand later overleed ze, maar ze liet een onuitwisbare indruk achter. “Zeker ook omdat ze achteraf tegen ons zei: ‘Ik weet niet hoe ik jullie moet bedanken’. Ja, dan schiet je vol en bedenk je je hoe het mogelijk is dat ze dat nog zegt terwijl ze zo ziek is. ‘Nee meissie, je hoeft ons niet te bedanken’, zeiden we tegen haar. ‘We waren dankbaar wat we deze rit voor jou hebben kunnen doen’. Haar vergeet je nooit meer.”
