Je kent hem wel, dat onderbuikgevoel dat jou aan alles laat weten dat het niet klopt, maar je kan je vinger er niet opleggen wat er dan precies mis is. Wat is er met deze cliënt toch aan de hand? Tijdens een van mijn eerste nachtdiensten als verpleegkundige maakte ik voor het eerst kennis met dit gevoel.
Als net afgestudeerde verpleegkundige draaide ik een nachtdienst in de thuiszorg en had ik een route in een uitgestrekt gebied. Met mijn auto ging ik naar alarmeringen en verzorgde ik cliënten die standaard op de nachtroute stonden.
Alarmering
Aan het begin van de nacht werd ik gebeld door de zorgcentrale, die een alarmering hebben gekregen voor een man. Zijn partner belde om te vertellen dat deze persoon erg veel buikpijn had. Gauw schreef ik mee met de gegevens en reed ik er met mijn auto naartoe. Een oudere vrouw opende de deur en liet me binnen, haar man lag op een bed in de woonkamer. Ik zag direct aan alles dat hij heel veel pijn had.
Snel deed ik alle controles en luisterde ik naar zijn verhaal. Hij vertelde dat hij sinds kort een stoma heeft en dat hij nog maar weinig ontlasting had gehad. Dit zag ik ook terug in zijn zorgdossier, maar zijn stoma liep wel. Elke dag een klein beetje. Ik voelde aan zijn buik en merkte dat die hard was. De controles die ik deed waren niet afwijkend, maar toch vertrouwde ik het niet. Mijn onderbuikgevoel gaf me sterk het idee dat er iets niet klopte.
Onderbuikgevoel
Ondanks alle pijnmedicatie had deze man nog steeds een hoge pijnscore en in combinatie met mijn niet-pluisgevoel en toestemming van het oudere echtpaar belde ik de huisartsenpost. Ik deed het hele verhaal en gaf ook mijn onderbuikgevoel aan, waarop de huisarts aangaf langs te komen. Er kon geen tijdsindicatie gegeven worden, dus in overleg met de arts en het echtpaar vervolgde ik mijn route. Uiteraard was ik via de centrale telefonisch bereikbaar voor vragen of als de situatie zou verergeren.
De rest van mijn route bleef deze casus me niet lekker zitten. Toen ik drie uur later een telefoontje kreeg van de zorgcentrale was ik even opgelucht, maar dat bleek van korte duur te zijn. De huisarts had Lactulose voorgeschreven, maar het echtpaar had geen auto en ook geen mantelzorgers die ze konden bellen. Het recept kon met geen mogelijkheid opgehaald worden bij de nachtapotheek.
Een vreemde situatie
In die tijd was er nog iets meer mogelijk dan nu, dus kreeg ik de vraag of ik de medicijnen even op wilde halen. Het zou mij alleen heel veel tijd kosten en mijn route liep al uit. Ik was sowieso erg verbaasd dat de arts deze medicatie had voorgeschreven, maar belde een collega van een verpleeghuis in de buurt. Wie weet hadden ze daar nog een beetje Lactulose liggen, zodat ze de daarmee de nacht konden overbruggen.
Dat was er gelukkig. Op de locatie besprak ik de casus nog even met mijn collega en gaf aan dat alles in mij zei dat dit niet klopte. Ook zij vond het een vreemde situatie, maar kon natuurlijk niet zoveel voor me doen. Ze gaf de Lactulose mee en wenste me succes. Nadat ik de medicijnen afgeleverd had vervolgde ik mijn route, maar toch kon ik dit echtpaar niet vergeten.
Een paar dagen na mijn nachtdienst kreeg ik een update van een collega. Het echtpaar had diezelfde ochtend nog hun eigen huisarts gebeld, die hem naar het ziekenhuis stuurde voor onderzoek. De man bleek een ileus te hebben. Mijn onderbuikgevoel bleek terecht te zijn.
