Er komt veel meer bij de zorg kijken dan de basis van verzorgen en ondersteunen. Veel (ex-)patiënten en naasten zien dat ook. Dus zetten ze de verpleegkundigen graag in het zonnetje. Zo ook Lean. Haar vader overleed in 2012. De verpleegster zorgde op zijn sterfbed zo goed voor hem, dat Lean nog steeds warme herinneringen koestert aan die tijd.
“We hebben heel kort geweten dat mijn vader ernstig ziek was, dus het kwam als een donderslag bij heldere hemel. Dan krijg je ineens allerlei emoties door elkaar. Ook voor hem. Het was een hele bijzondere ervaring.”
“We hebben het er nog best wel vaak over, dat het mooi was hoe de verpleegkundige ermee om ging. Dat heeft voor ons echt een verschil gemaakt. Mijn vader en ik waren twee handen op één buik, we begrepen elkaar zonder ergens over te praten. Maar ik heb het altijd onthouden. Zo bijzonder was het.”
“Ze zag het verdriet van ons allemaal”
“Het was een paar dagen voor kerst, in 2011. Mijn vader viel tijdens het aantrekken van zijn laarzen voorover op de stoep. Begin januari bleek na onderzoek dat hij een hersentumor had. Bijna altijd is een hersentumor een uitzaaiing van iets anders, in zijn geval longkanker. Het bleek al zo ver uitgezaaid dat opereren of verder behandelen geen zin meer had. Hij was 78, dus hij wilde geen gedoe meer met chemo en de daarbij behorende ellende. Daar schrok ik heel erg van.”
“Hij werd vervoerd naar het ziekenhuis in Veldhoven. Onderweg had hij veel verdriet en pijn. Hij sprak nooit ergens over, maar hij kwam in tranen aan. De verpleegkundige stond hem op te wachten. Ze zag het verdriet van ons allemaal, dus ze verzorgde ons met koffie en ze maakte zijn bed op.”
“Ze ging ondertussen met hem in gesprek; over zijn leven. Toen wij weggingen, vroeg ze ons of we wat foto’s mee konden brengen. Van zijn hond, van zijn huis, van familie. Mijn vader was helemaal geen type om dat met vreemden te delen, want hij was geen prater. Maar wij vonden het zo bijzonder dat we dezelfde middag nog foto’s hebben meegenomen.”
“Ze luisterde naar hem”
“Toen wij de volgende dag aankwamen, zat ze bij hem op bed. Hij was aan het vertellen over de foto’s en wij waren stomverbaasd. ‘Is ons pap dit zo aan het vertellen aan een wildvreemde?’ We zagen gewoon aan hem dat het veel met hem deed en dat was voor ons zo bijzonder.”
“We hebben haar daar toen ook echt voor bedankt, maar we hebben er heel veel spijt van dat we haar naam niet meer weten. We hebben haar achteraf nooit kunnen bedanken. De rest van de familie vindt het gewoon haar werk, maar ik vind het meer dan dat. Ik vond het echt heel bijzonder.”
“Ik denk dat het meest bijzondere was dat ze de tijd nam om niet alleen medisch met hem bezig te zijn, maar ook op het gebied van gevoel en emoties. Ze luisterde naar hem, ze had echte, oprechte aandacht voor hem. Dat duurde niet heel lang, hoogstens een halfuurtje.”
“Dan ging ze met hem op bed zitten en hij vertelde over ons gezin en over zijn eigen leven en de familie. Hij haalde herinneringen met haar op. Het geeft mij nog steeds een bijzonder gevoel. Ik ben haar zo dankbaar. Vooral die eerste dagen waren extra moeilijk. Ze heeft de pijn voor hem, en daarmee voor ons, een stukje dragelijker gemaakt. De ergste hevigheid is er even afgehaald.”
“Die kleine dingen zijn enorm belangrijk”
“In de nacht van 26 op 27 januari is mijn vader overleden. Hij heeft zijn verhaal nog kunnen doen aan iemand die oprechte aandacht voor zijn verdriet had. Dat hoeft helemaal niet lang te duren, maar dat kleine aandachtsmomentje doet het hem. Het gaf ons ook een gerust gevoel als we hem nog even achter moesten laten, als we bijvoorbeeld even naar huis moesten.”
“Ik wilde het liefste elk moment van de dag bij hem zijn. De laatste anderhalve week mocht hij naar huis. Hij is thuis gestorven, dat was zijn wens. Ik had het liefste de hele dag bij hem op bed gezeten, maar ze zei dat ik gerust kon gaan en dat ze goed voor hem zouden zorgen. Die kleine dingen, die zijn enorm belangrijk. Zo heb ik dat ervaren, het heeft mij heel goed gedaan. Het is zo veel jaar later nog steeds bij mij.”
“Het is zo vanzelfsprekend dat iemand er misschien niet eens aan zou denken. Het zijn misschien maar vijf minuutjes, maar het is net even andere aandacht dan alleen maar medisch. Je voelt je niet alleen patiënt, maar ook even mens.”
