De uitdrukking “Home is where the heart is” klinkt velen bekend in de oren. Een uitspraak die geassocieerd word met geborgenheid en gezelligheid. Een thuis, waar we ons comfortabel en op ons gemak voelen. Maar wat nu wanneer jouw huis niet voelt als thuis?
Sinds enkele jaren heb ik het reisvirus flink te pakken en vertrek ik meerdere keren per jaar naar het buitenland, waarbij ik ook werkzaam ben geweest als verpleegkundige op Aruba en Curaçao. Een fulltime werkweek met in mijn vrije tijd mijn voetjes in het zand. Tropische warmte, wuivende palmbomen en de Antilliaanse cultuur, ik vond het heerlijk!
Langere tijd van huis zijn is iets wat er bij mij door de jaren heen langzaam ingeslopen is. Nieuwe bestemmingen ontdekken, opnieuw je draai vinden en op allerlei plekken een thuis creëren. Het is een soort verslaving die zich steeds dieper in mij heeft geworteld. Iets waar ik tot voor kort geen moeite mee leek te hebben. Tót ik na vier maanden in het buitenland weer terug in Nederland kwam en alles ineens anders voelde.
Home sweet home
Waar de meeste mensen blij zijn om terug thuis te komen in hun vertrouwde omgeving, waar hun hart een sprongetje maakt om vrienden en familie weer te zien en hun leventje weer op te pakken, voelde het bij mij alsof alle energie uit mijn lijf werd gezogen. Mijn hart maakte allesbehalve een sprongetje en ik voelde een bepaalde onrust en leegte van binnen. De plek die ik mijn thuis zou moeten noemen, was een plek geworden waar ik me niet meer thuis voelde.
Hoe vaker ik naar het buitenland vertrok, hoe moeilijker het werd om weer terug te keren naar Nederland. Ik begon heimwee te voelen terwijl ik gewoon thuis was, voelde me meer thuis in de wereld dan hier in Nederland en verlangde terug naar een plek waar ik me wel thuis voelde. Waar dat dan was, wist ik op dat moment nog niet, maar het was voor mij overduidelijk niet Nederland.
Veel reiservaring
Tien jaar geleden vertrok ik voor het eerst met een veel te grote backpack op mijn rug naar Thailand. Een geweldige ervaring waarbij ik in een totaal andere wereld belandde en kennismaakte met een andere cultuur. Dit smaakte naar meer. Niet veel later volgden er dan ook meerdere reizen naar het buitenland. De eerste keer dat ik het gevoel ervaarde me niet meer thuis te voelen in Nederland, was nadat ik zes maanden door Zuidoost-Azië had gereisd.
Ik voelde een brok in mijn keel toen het vliegtuig richting Nederland opsteeg en realiseerde me dat ik me hier meer thuis voelde dan in mijn eigen kikkerlandje. Ondanks dat ik terugkeerde naar een fijn leven in Nederland, brak er ook iets in me. Iedereen hier was gestrest, ik kon er gewoon niet meer aan wennen. Op dat moment wist ik nog niet wat dat was, maar inmiddels weet ik dat dit een gevoel van een omgekeerde cultuurshock was.
Mijn kleine wereldje
Ondanks dat reizen mijn wereld heeft vergroot, heeft het mijn wereld ondertussen ook heel klein gemaakt. Ik voel me vervreemd in Nederland en voel me onrustig wanneer ik te lang op dezelfde plek blijf. Het onderhouden van een sociaal netwerk wordt steeds lastiger en waar iedereen zijn leven hier opbouwt, staat die van mij steeds weer op pauze en staan mijn bouwsteentjes er nog steeds zo bij als dat ik ze heb achtergelaten.
Diep van binnen verlang ik naar een gezinnetje en stabiliteit, maar het lukt me maar niet om hier te aarden en me hier thuis te voelen. Ondanks dat het reisvirus mijn leven in Nederland flink veranderd heeft, wil ik nog geen afscheid nemen van deze reisavonturen. Binnenkort start ik daarom weer aan een nieuwe periode als verpleegkundige in het buitenland.
