Ruim tien jaar geleden zag het leven van verpleegkundige Irene er compleet anders uit. Ze voelde zich ongelukkig en elke dag was een strijd met zichzelf. Genieten en zichzelf iets gunnen was moeilijk en het werd voor meer overleven dan leven. Ze vertelt hoe ze haar depressie en onzekerheid overwon.
Het was een donkere periode. Ik ondernam weinig activiteiten en waar de meeste leeftijdsgenoten uitgingen, trok ik mezelf terug van veel sociale contacten. Ik was het vast niet waard, is wat ik toen dacht. Gelukkig weet ik inmiddels wel beter!
Een onzekere verpleegkundige
Als verpleegkundige was ik een grijze muis, waarbij ik vooral na mijn diplomering erg onzeker was. Ik twijfelde niet alleen aan mijn interventies, maar vooral ook erg aan mezelf. De lat lag hoog en ik streefde naar perfectie, waardoor ik elke dag juist geconfronteerd werd met mijn onzekerheid. Ik overdacht alles wel tien keer en daardoor was ik regelmatig te laat om te handelen. Daarnaast had ik na mijn diplomering beperkte praktijkervaring opgedaan tijdens mijn stages en moest ik het nu ‘voor het echie’ doen.
Zo zorgde ik tijdens een van mijn diensten voor een mevrouw die ik hier Marie noem. Zij had al enkele maanden verminderde eetlust waarbij ze flink wat kilo’s was afgevallen. Ondanks dappere pogingen van het team en de diëtiste, lukte het niet om Maries gewicht omhoog te krijgen. Na een multidisciplinair overleg werd besloten dat ze een maagsonde moest krijgen om zo wat aan te kunnen sterken.
Daar stond ik dan, bij mevrouw, klaar om een sonde in te brengen. Maar wacht eens even! Dit had ik in de praktijk nog nooit gedaan! Eigenlijk durfde ik het niet te zeggen, maar nadat ik al mijn moed bij elkaar had geschraapt vroeg ik of ik tóch nog een keertje mee mocht kijken. Mijn collega’s keken me met vragende ogen aan. Hoe kon het dat ik dit nog nooit had gedaan? De moed zakte me weer in de schoenen. En op het moment dat mijn leidinggevende letterlijk benoemde dat ik nooit een goede verpleegkundige zou worden, brak mijn klomp! Zie je wel! Het was tijd voor verandering!
Alleen op reis
Door de jaren heen is er gelukkig veel veranderd in mijn leven. Het echte keerpunt kwam op mijn 23e toen ik mijn eerste soloreis naar Zuidoost-Azië maakte. Ondanks dat ik het heel spannend vond om alleen op reis te gaan, schreeuwde alles in mijn lichaam dat ik het avontuur aan moest gaan. Op eigen benen staan, de wijde wereld in. Een nieuw begin. Letterlijk ver verwijderd van mijn Nederlandse leventje.
Tijdens de reis merkte ik dat ik begon op te bloeien en weer kon genieten van de kleine dingen. Waar mijn Nederlandse ik een bang vogeltje was, werd mijn buitenlandse ik een blij ei en een vrije vogel. Mijn depressie verdween naar de achtergrond en voor het eerst voelde ik weer dat ik leefde. Ik snakte naar meer. Met een veel te grote backpack op mijn rug volgden er hierna vele reizen waarbij ik op eigen benen leerde staan, keuzes leerde maken en niet meer zo aan mezelf hoefde te twijfelen. Ik deed het immers allemaal zelf.
Een stap uit mijn comfortzone
Waar ik in eerste instantie als verpleegkundige nog vaak op de achtergrond aanwezig was, merkte ik dat ik na deze reizen meer naar de voorgrond durfde te treden en mezelf durfde te zijn. Ik liet mijn vertrouwde afdeling achter me om in de flexpoule te gaan werken en mezelf verder te kunnen ontwikkelen als verpleegkundige. Een flinke stap uit mijn comfortzone, een sprong in het diepe, maar ik was er meer dan ooit klaar voor. Ik maakte kennis met verschillende teams en specialismes en ontwikkelde mezelf tot een kritische verpleegkundige die niet bang was om haar mening te geven of hulp te vragen.
Inmiddels combineer ik sinds twee jaar mijn baan als verpleegkundige met een baan als reisbegeleider, waarbij alle ogen op me gericht zijn en ik in het middelpunt van de belangstelling sta. In het begin voelde het best even onwennig om naar de voorgrond te treden, maar het heeft er zeker aan bijgedragen dat ik nu nog meer mezelf durf te zijn. Met trots kan ik zeggen dat ik nu een compleet ander persoon ben dan een aantal jaar geleden. En ondanks dat mijn depressie soms nog op de loer ligt, weet ik nu hoe ik ermee om moet gaan en ben ik hem de baas! Wie had dat gedacht?
