Je wil je er overheen zetten. Het zal wel aan de stress liggen van het afstuderen. Je gaat de dokter geloven. Je weet niet beter en gaat door. Maar de vraag blijft: waarom voel ik mij zo ellendig?
Twee jaar geleden kreeg ik in mijn afstudeerjaar MBO Verpleegkunde te horen dat ik diabetes type 1 had. Ik liep voor mijn gevoel al langer dan een half jaar rond met dezelfde symptomen, waarmee ik elke keer naar de huisarts ging. Tot mijn verbazing hoorde ik steeds dat het aan de stress van het afstuderen zou liggen. Ik moest wat afvallen en op mijn eten letten.
Het begon normaal te worden
Oké, ik was niet het modelletje dat je in elk tijdschrift ziet. Maar de symptomen bleven en ik voelde me niet gehoord. Overgeven na het ontbijt, enorm veel water drinken en altijd moe zijn. Hoe gek het ook klinkt, ik begon het normaal te vinden en geloofde mijn huisarts.
Allerlei tests waren al gedaan. Op Pfeiffer en zelfs een gastroscopie, maar nooit op bloedsuikers. Samen met mijn moeder stelde ik dat daarom nog eens voor. Weer ging ik naar het ziekenhuis om bloed te prikken, maar later bleek dat Hba1c niet was aangekruist.
Je eigen diagnose stellen
Mijn focus lag bij het halen van mijn stage op de kinderafdeling en het slagen voor mijn mbo-opleiding. Dagen voelde ik me futloos, maar ik wist niet waar dit door kwam. Ik had het gevoel dat er niet naar me geluisterd werd. Als mijn moeder niet met een bloedsuikerapparaat naar huis was gekomen, weet ik niet hoe ik achter de diagnose was gekomen.
Diezelfde dag nog meet ik mijn bloedsuiker: een waarde tussen de 25 en 30. Ik wist al wat er ging komen, maar we wilden de volgende dag nog even nuchter meten. Dat bleek 13 te zijn. Ik moest direct naar de huisarts, die vol schrik en ongeloof reageerde. Hij bleef zich maar verontschuldigen.
‘Ik neem mijn patiënten serieus’
Ik begon te huilen. Niet van angst, maar van opluchting. Eindelijk wist ik waarom ik me al die tijd zo gevoeld heb en waarom ik geen normale studententijd kon hebben. Ik krijg flashbacks van slechte dagen en kan het eindelijk een plekje geven. En ook mijn vriendinnen zijn er voor me: ‘Eindelijk, nu weet je waar het zieke gevoel vandaan komt.’
Ik neem mijn eigen ervaring mee op de werkvloer. Het serieus nemen van symptomen, vind ik erg belangrijk in mijn rol als verpleegkundige. Ik wil de gevoelens van patiënten niet in een hokje plaatsen. Meet en observeer waarom iemand zich zo voelt. Vraag en luister! Voorkom dat een cliënt zelf diagnoses gaat stellen en ben er voor jouw zorgvrager.
