Tijd heelt alle wonden. Een uitspraak die we veel horen. Er is tijd nodig om te herstellen, om iets te verwerken of juist te vergeten. Het is iets wat ik ook vaak tegen patiënten zeg: “Neem uw tijd, bouw rustig uw activiteiten weer op.” Want tijd heelt, toch?
De afgelopen twee jaar was er geen tijd. Niet voor ons als verpleegkundigen in ieder geval. Terwijl iedereen thuis zat en opeens tijd over had, haalde de tijd ons letterlijk in. We werden gezien als helden en kregen applaus. Ik vond dit een mooi gebaar, maar voelde het niet. Ik kon namelijk al lange tijd niet handelen naar wat ik wist wat juist was. Patiënten met corona stierven in een hoog tempo en elke keer vroeg ik me af of ik iets anders of nog meer had kunnen doen. De tijd haalde me in.
Ineens stond ik stil
Tijd nemen voor jezelf is niet iets wat je leert in je opleiding. Je leert hoe belangrijk het is om tijd te nemen voor je patiënt, je leert dat tijd kostbaar is en hoe je deze gedurende je werkdag indeelt. Tijd kan in de verpleegkunde namelijk ook je vijand zijn. Hoe vaak heb ik in een dagdienst wel niet op de klok gekeken om er vervolgens achter te komen dat ik eigenlijk tijd tekortkwam.
De coronacrisis heeft mij doen stilstaan. Letterlijk en figuurlijk kon ik na maanden keihard werken niks meer, ik was op. En dan heb je opeens heel veel tijd. Zoveel tijd had ik sinds het begin van mijn loopbaan niet gehad, jarenlang was de tijd juist mijn vijand geweest. Met psychologische hulp, goede gesprekken met mijn omgeving en een fijne werkgever werd mij de ruimte gegeven om de weg naar mezelf weer terug te vinden.
Neem de ruimte om te herstellen
Ik ben de tijd gaan zien als mijn vriend. Want naast verpleegkundige ben ik in de eerste plaats mens en daar mag ik tijd voor vrij maken. Er is zo ontzettend veel van ons gevraagd de afgelopen twee jaar, niet alleen als verpleegkundige maar juist ook als mens. Er is tijd voor nodig om dat onder ogen te zien.
Tijd heelt niet alle wonden. Bij sommige wonden blijft er een litteken achter. Soms heb je dan even nodig om te accepteren dat je dat litteken nu met je meedraagt, dat het vanaf nu verweven zal zijn met je leven. Er is een tijd om af te breken en een tijd om op te bouwen. Een tijd om te huilen en een tijd om te lachen, een tijd om te rouwen en een tijd om te dansen. Gun jezelf tijd, juist als je die eigenlijk niet hebt. Tijd om nieuwe moed te vinden en de mooie dingen van je vak te blijven zien, want gelukkig staat de tijd nooit stil.
