In de zorg spreken we van een crisisopname als een cliënt niet meer veilig is in zijn eigen omgeving, waardoor opname noodzakelijk is en binnen 24 uur moet plaatsvinden. Verpleegkundige Joyce merkt in de ouderenzorg dat er de laatste tijd vaker crisisopnames ontstaan. Ze vertelt over een vrouw die in een paar dagen tijd haar huis én partner verloor.
Het is dinsdagmiddag 15.00 uur als mijn telefoon gaat. De woonzorgconsulent belt en vraagt of de kamer die ik vrij heb nog beschikbaar is. Ik bevestig dit. “Ik heb een aanmelding voor je,” reageert ze. “Het gaat om een crisis van buiten de regio.” De casus wordt voorgelegd.
Je eigen huis verlaten
Het gaat om een vrouw van midden 80, die we in dit verhaal Aagje noemen. Zij woont samen met haar partner. Hij is haar mantelzorger, maar werd ziek en zou diezelfde dag nog opgenomen worden in het ziekenhuis. Omdat Aagje niet alleen kan wonen en de kinderen niet 24/7 ondersteuning kunnen bieden, is er een oplossing nodig. Mevrouw heeft veel sturing en begeleiding nodig, door haar slechte mobiliteit en zicht.
Ik besluit de casus voor te leggen bij de verpleegkundig specialist, zodat Aagje op medisch vlak ook beoordeeld kan worden. Als we dan met elkaar besluiten dat ze naar ons kan komen, wordt de familie en de wijkverpleegkundige gebeld. We zijn binnen een half uur met het verlossende woord gekomen en dus is de opluchting bij alle partijen groot.
Aagje neemt thuis afscheid van haar partner, pakt een koffertje vol met spullen en grist nog net een fotolijstje mee onder haar arm. ’s Avonds komt ze aan op de afdeling, de volgende dag ontmoet ik haar. Ze is blij dat ze hier terecht kan, want alleen blijven was echt onmogelijk. Toch zie ik het verdriet in haar ogen.
Afscheid nemen
De dagen die volgen zijn extra verdrietig. Haar partner gaat achteruit en overlijdt diezelfde week nog in het ziekenhuis. Aagje gaat er met een taxi naartoe en wordt door haar zoon begeleid. Wanneer ik die nacht aan het werk ben, hoor ik in de vroege uurtjes gesnik. Ik loop bij haar naar binnen. “Oh, sorry zuster! Heb ik u wakker gemaakt?” vraagt ze. “Nee hoor,” zeg ik gerust. We raken aan de praat.
Aagje vertelt hoe onwerkelijk het allemaal voelt. In vier dagen tijd is ze alles kwijtgeraakt: het huis waar ze jarenlang in heeft gewoond en vol is met herinneringen. En dan ook nog haar partner, waar ze zoveel van hield en nu afscheid van moet nemen. Bovendien ligt onze locatie wat verder weg, dus woont haar familie niet meer om de hoek. De tranen die Aagje tot nu toe inslikte, komen nu toch los. Ik haal een kop thee: bosvruchten, de lievelingssmaak van haar man. Zo is hij er toch nog een beetje bij. En samen halen we herinneringen op.
Een maand later is er voor Aagje een plek dichterbij haar kinderen en bedankt ze me met een grote knuffel en lieve woorden. Ik kijk terug op een bijzonder heftig hoofdstuk in het leven van deze vrouw, maar wat ben ik blij dat ik daar een deel van uit mocht maken. Een crisisopname komt vaak gepaard met veel verlies en rouw. Het is goed om daar stil bij te blijven staan.
