Thuisquarantaine is voor bijna niemand prettig. Lange tijd thuis zijn, soms zelfs in isolatie, het regelen van praktische zaken zoals de boodschappen: het brengt de nodige uitdagingen met zich mee. Voor sommige mensen is het echter nog lastiger, bijvoorbeeld bij mensen met een verslaving. Het wegvallen van sociale controle en bezigheden kan de verleiding vergroten. Zo ook bij een van mijn cliënten.
“Goedemiddag meneer V. Zoals net al besproken zal u nu in quarantaine moeten, omdat u mogelijk corona heeft. Begrijpt u dit?” vraag ik. Er komt een duidelijk antwoord: “Ja, het zal wel moeten hè, maar hoe lang gaat dit grapje duren?” Ik leg uit dat de man weer naar buiten mag zodra hij een negatieve testuitslag krijgt, maar dat de quarantaine langer zal duren als hij wel besmet blijkt te zijn. “Ik weet de uitslag binnen 48 uur, u bent dan de eerste die het van me hoort!” verzeker ik hem.
Dan moet ik ook nog iets anders met deze cliënt bespreken, nu hij noodgedwongen aan huis gekluisterd zal zitten. “Ik weet dat u met momenten drugs en alcohol gebruikt”, begin ik. “Hoe is het nu met uw zucht?” Daar moet meneer even over nadenken.
Het behandelplan tijdens quarantaine
Als een cliënt in quarantaine moet, brengt dit bij ons als verpleegkundigen en behandelaren veel extra vragen met zich mee. We moeten bepalen hoe we omgaan met de craving van deze persoon. Het zou kunnen zijn dat zij hierdoor de quarantaineregels overschrijden. Moet je dat negeren? Doen alsof het er niet is? Daarmee ontstaat ook de mogelijkheid dat een besmette cliënt het virus verder verspreidt.
Aan de andere kant bestaat de optie om cliënten te voorzien van hun drugs of alcohol. Daarbij moet je je niet alleen afvragen of dit ethisch verantwoord is, maar ook hoe je dat dan moet realiseren. Gaat de verpleegkundige langs de coffeeshop om een joint te halen? Bovendien moeten we ook niet vergeten dat verslaving een psychische kwetsbaarheid is en geen onwil.
Omgaan met verslavingsproblematiek
“Ik moet nu in huis zitten, terwijl ik normaal altijd buiten ben. Ik heb wel zin in een joint om wat rust te krijgen in mijn lijf”, antwoordt meneer V. “Wat fijn dat u hier zo open over bent”, reageer ik begripvol. “Ik zal met uw regiebehandelaar eens kijken wat we voor u kunnen doen om u toch wat rust te kunnen geven. We vinden het erg goed en fijn dat u zich wel aan de quarantaine afspraken houdt. Ik bel u zo, nadat ik overlegd heb, direct op.”
“Nou, ik was eigenlijk wel van plan om een joint te halen. Als ik jou nou vijf euro geef, kun jij die dan niet voor mij fixen?” reageert meneer V. Ik moet lachen om zijn reactie, maar leg uit dat ik geen drugs voor hem ga halen. Dat weet hij. Wel geef ik nog een keer aan dat we gaan overleggen wat we voor hem kunnen betekenen. “We nemen uw zucht en behoefte zeker serieus”, verzeker ik hem. “Toch jammer,” lacht meneer V. “Maar ik kon het proberen!”
Na overleg met de regiebehandelaar bieden we deze cliënt ondersteuning met medicatie aan, voor de onrustklachten tijdens de quarantaine. Helaas is dit geen kant-en-klare oplossing voor verslavingsproblematiek. Veel cliënten zijn vaak namelijk niet eerlijk over hun gebruik en de hoeveelheid hiervan. Achteraf had meneer V. gelukkig geen Covid-19 en kon hij na een dag quarantaine de deur alweer uit. Een grote opluchting voor hem.
