Reizen én een baan in de zorg: durf te dromen!
Via een detacheringsbureau terugkeren naar mijn oude afdeling zou lastig zijn. Het zou me wellicht wel meer mogelijkheden bieden om te reizen, met daarbij een hoger salaris.
Via een detacheringsbureau terugkeren naar mijn oude afdeling zou lastig zijn. Het zou me wellicht wel meer mogelijkheden bieden om te reizen, met daarbij een hoger salaris.
De droom om voor langere tijd naar het buitenland te gaan werd steeds groter. Geen enkele werkgever staat te springen om je steeds onbetaald verlof te geven, dus werd het tijd voor een structurele oplossing.
Het verrichten van kleine lichamelijke ingrepen en het verzorgen van wonden bezorgt me kippenvel. We wassen wonden schoon, verbinden ze, geven nieuw verband voor morgen. Maar hoe moet het overmorgen?
Eerder heb ik al mogen proeven aan werken in de zorg in het buitenland, maar er zelf opgenomen worden was toch net even wat anders. Na een scooterongeluk moest ik ter observatie een nachtje blijven.
Het verschil tussen werken op een Spoedeisende Hulp in Nederland en een kliniek in het grootste vluchtelingenkamp ter wereld, kan niet groter zijn. Verpleegkundige Suzanne verzorgde er een dertienjarig meisje.
Vier weken geleden zat ik ook in het vliegtuig. Toen vloog ik naar Aruba, nu vlieg ik er vandaan. Toen schreef ik mijn eerste blog van de serie, nu schrijf ik mijn laatste. Het is gek hoe snel de tijd gaat, hoe het voorbij vliegt.
Als ik ’s ochtends de afdeling op kom lopen roep ik ‘bon dia’ en als ik vertrek klinkt er een ‘ayo!’. Ik zit hier nu al drie weken en voel me al bijna een echte Arubaan.
Op dit eiland schijnt overal de zon en is het altijd zomer. Op de kentekenplaten lees je ‘One happy island’. Dat klopt ook wel, op Aruba heeft niemand ooit haast en is alles en iedereen dushi.
De gek die bedacht heeft dat het humaan was om me vijf vroege diensten achter elkaar te geven mag wat mij betreft van Aruba naar Nederland zwemmen en weer terug. Vroege diensten? Prima. Vijf achter elkaar? Niet oké!
Na zo ongeveer tien uur in het vliegtuig gezeten te hebben loop ik, met koffer en al, Aruba in. De hitte slaat als een golf over me heen en de helder blauwe lucht verblindt me. Een warm welkom, zoals ze dat dan noemen.