Een oude bekende
Na jaren kom ik meester Bakker weer tegen. Hij was mijn onderwijzer in de vierde klas van de lagere school. Inmiddels was hij tachtig en werd hij met acute nierinsufficiëntie opgenomen in het hospice waar ik werk.
Na jaren kom ik meester Bakker weer tegen. Hij was mijn onderwijzer in de vierde klas van de lagere school. Inmiddels was hij tachtig en werd hij met acute nierinsufficiëntie opgenomen in het hospice waar ik werk.
‘Gaat het echt wel?’, vraag ik. Ik zie haar blik, haar twijfel. ‘Het valt niet mee, maar ach, ik mag niet klagen…’ Weer een klein glimlachje. Bijna beschaamd lijkt ze. ‘Van wie niet?’, vraag ik me hardop af. Even lijkt ze verrast door mijn reactie.
Stagiaires vormen een deel van je team. En wat moeten ze veel doen: stukjes verzamelen, reflectieverslagen schrijven, leerdoelen halen, kennis vergaren, toetsen maken. Dat vraagt om een hele goede begeleiding.
Vanmorgen schoor ik iemand kaal. Waar eerst haar zat zit het nu niet meer. Ging het ook maar zo met de kanker. Kon ik dat maar wegscheren met een tondeuse.
Meteen als ik binnenkom, merk ik dat er ineens een heel andere sfeer hangt. Zo ontspannen als ze eerst waren, zo gespannen zijn ze nu. Zij erg zenuwachtig en hij zo stil. De ooit zo vanzelfsprekende natuurlijke balans is ineens weg.
Sinds drie weken heeft meneer een hoog-laagbed waardoor ze apart slapen. Is hierdoor misschien een gemis aan intimiteit ontstaan? Ik vraag me af of en hoe ik hierover moet beginnen, maar besluit het haar toch te vragen.
Soms is mijn werk net als dat liedje van Herman van Veen: rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Het vreet ook aan me. Lijden mijn patiënten niet onder mijn enorme werkdruk?
Zal jij ooit die ene cliënt vergeten? Nee hè? Ik denk dat er meerdere zorgverleners zijn die bepaalde cliënten hebben die ze altijd zullen bijblijven.
Ik vind het moeilijk te begrijpen dat een patiënt met zoveel pijn geen medicatie wil. Daarom probeer ik zijn beweegreden te achterhalen. Dan blijkt dat hij medicatie afwijst, omdat hij denkt dat hij dan sneller doodgaat.
Wederom een wit jasje voor de deur, die zich wel voorstelt, maar vervolgens meteen tot actie komt. Je steunkousen zijn aan en het witte jasje vertrekt weer, want er zijn zieken en er zijn nog veel mensen die wachten op zorg.