Op 15 maart is er wederom gestaakt door de leraren. Op zo’n dag is ook staken in de zorg weer een veel besproken item op de social media. Vele artikelen worden gedeeld en discussies worden gevoerd. Met veel plezier, maar ook soms met verbazing lees ik het een en ander wat voorbij komt. Een veel gestelde vraag is; waarom laten de leraren wel kinderen en hiermee ook hun ouders in de steek en kunnen wij in de zorg niet de mensen maar de hele dag laten zitten? Zij mogen het wel en wij kunnen dat niet… Maar is dat eigenlijk wel zo?
Waarom zouden wij in de zorg niet ons punt duidelijk mogen maken? Zorgverleners kiezen (vaak) met veel passie en heel hun hart voor de zorg. Zij houden van het vak en nemen hierdoor makkelijker de negatieve zaken van het vak voor lief. Maar dat wij zelf ook maar mensen zijn die niet oneindig door kunnen, vergeten we dan soms een beetje. We vinden allemaal dat de werkdruk minder moet, dat we minder willen administreren, dat we meer loon verdienen voor onze werkzaamheden, dat we meer handjes aan het bed willen en zo kan ik nog wel even door gaan. Maar toch accepteren we de situatie. Op het moment dat er gezegd wordt dat we voor ons vak en onze cliënten op moeten komen is het antwoord; we kunnen onze lieve mensen toch niet alleen laten zitten?
Maar wat als we onze patiënten, cliënten, bewoners, nou eens niet alleen laten zitten, maar wél ons statement maken? Op een dag zijn nooit alle medewerkers tegelijk aan het werk. Waarom niet met al deze ‘vrije’ mensen samen een grote groep vormen en massaal afreizen naar Den Haag? Daarnaast kunnen we ook de mantelzorgers benaderen. Misschien kan een zoon of dochter ook wel voor een keer de steunkousen aan- en uittrekken of zijn/haar ouder helpen met aankleden. Een keer douchen overslaan is met het oog op de toekomst ook niet onoverkomelijk. Met een goede uitleg kan ik me niet voorstellen dat het gros van de mantelzorgers hier niet toe bereid is. Het vraagt een goede voorbereiding, maar onmogelijk is het in mijn ogen niet.
Het is belangrijk dat we als zorgverleners een eenheid vormen en gaan staan voor wat we willen. Mij persoonlijk gaat het nog niet eens om de salarisverhoging. Ik vind het vooral een fijn gevoel dat mijn toekomst en de toekomst van mijn kinderen wat betreft zorg beter geregeld is. Dat er nu een nieuwe, goede basis wordt gelegd waar iedereen direct van kan profiteren. Dat de zorg weer iets is waar we als zorgverleners trots op kunnen zijn. Dat mensen niet bang hoeven te zijn dat ze geen zorg krijgen.
Persoonlijk denk ik niet dat alle zorgproblemen enkel opgelost worden met een staking en meer handjes aan het bed. Ik denk ook dat er winst te behalen valt met een andere manier van denken, een andere manier van omgaan met de middelen die we wel voor handen hebben, zuinig zijn op de mensen die al in de zorg werken en een positief beeld creëren van de zorg. Maar meer geld beschikbaar stellen maakt de zorg natuurlijk wel aantrekkelijker voor jonge net afgestudeerden zorgverleners. Deze mensen hebben we wel nodig om die handjes ook daadwerkelijk aan het bed te krijgen. En ja.. dit geld moet uit Den Haag komen.. Dat we onze zorgvragers hiervoor niet willen laten zitten, zijn de meesten het over eens, maar denken in oplossingen in plaats van in problemen, biedt perspectieven… Dus staken onmogelijk? Ik denk het niet!
